Een week of wat geleden viel mijn oog op een heerlijk roddelbericht in het nieuws: Caroline (Tensen) vond dat hele overgangsgedoe ook maar niks. Erger nog: ze vond het allemaal zó afschuwelijk dat ze er maar een boek over geschreven heeft. Daarmee is ze niet de eerste die erover schrijft (duh). Maar hé, het is Caroline T. Dus dan produceer je een boek over de onaangename kanten van je leven, logisch!
In de media werd het neergezet alsof ze een taboe doorbroken heeft. Dat vind ik nogal aan de zware kant, maar ik kan wel zeggen: chapeau dat je je mond opentrekt, Caroline! Want wat jij zegt, is waar. De overgang is kut. Ik wil zelfs zo ver gaan dat ik het – in sommige gevallen, zoals de mijne – een ‘behoorlijk zware, langdurige ziekte’ zou willen noemen. Eentje die jaren en jaren duurt. Degene die de mens ontworpen heeft, is een gore sadist. Vrouwen mogen elke maand halfdood bloeden, onder het genot van héél veel pijn kinderen eruit persen en als beloning, als ze toch nergens meer goed voor zijn, de overgang doorstaan.
En heel eerlijk? Ik vind dat je die hele menopauze-shit zelfs wel een beetje kunt vergelijken met Long Covid. Ja, echt. Nu wil ik Long Covid absoluut niet bagatelliseren: ik ken mensen die er finaal aan onderdoor zijn gegaan. Mensen wier levens nooit meer hetzelfde zullen zijn. En tuurlijk, er zijn ook zat vrouwen die niet of nauwelijks last hebben van de overgang. Net zoals het overgrote deel der Corona-lijders ook geen Long Covid symptomen heeft gekregen.
Maar. Er zijn dus óók massa’s vrouwen (ook miljoenen en miljoenen) die wél zwaar gebukt gaan onder overgangsellende. Om maar eens even wat willekeurige ‘onaangenaamheden’ op te sommen:
- Gruwelijk veel hoofdpijn. Naar bed gaan met hoofdpijn en weer wakker worden met hoofdpijn.
- Chronisch zwaar vermoeid (overdag), soms zelfs zo erg dat je ter plekke, geheel onbedoeld en rechtop zittend, in slaap valt. Moe moe moe. Zo erg dat je je na één voltooid huishoudelijk taakje (zoals de was doen) al compleet opgebrand en uitgeblust voelt.
- Gigantisch pijnlijke gewrichten, alsof er een stoomwals over je heen is gereden: overal pijn, pijn, pijn. 24/7.
- Opvliegers, natuurlijk: overmatig zweten met een knalrode kop, afgewisseld door periodes waarin je het ijskoud hebt
- Nachtzweten (bed nat, wéér nieuw nachthemd…) en haaruitval.
- Insomnia: niet in slaap kunnen vallen, de meeste nachten minstens vier, vijf, soms wel zes keer wakker worden, héél vaak naar de wc moeten.
- Osteoporose (botontkalking), met alle gevolgen van dien.
- Niet langer werkende hersenen (vergeten wat je wilde, waarom je iets wilde doen, drie agenda’s en afspraken nog vergeten, complete chaos in je hoofd, vergeten wat je ook alweer uit de gangkast wilde pakken, vergeten wat er ook alweer leuk was aan leven)
- Depressiviteit en mood swings van heb-ik-jou-daar. Overmatig emotioneel en zo labiel als de pest. En je – soms geheel onterecht – ontzettend eenzaam voelen. En foeilelijk, dat ook. Dat ‘Dor Hout’ gevoel dat ineens gaat overheersen. De sensatie van ‘een afgevallen blaadje in de herfst’ zijn: fijn om doorheen te banjeren, op rond te stampen, om vervolgens tot stof (en humus) te vergaan.
- Kilo’s die eraan vliegen, ondanks sport en HIIT training, kánonne opletten met eten, intermittent fasting, hongeren, vega en keto, weight watchers, whatever.
- Je algeheel absoluut totaal NIET meer goed voelen en gewoon helemaal niks meer leuk vinden.
- Had ik al moe moe moe gezegd? Ja? Oké, dan ook vergeetachtigheid. Oh. Had ik ook al gezegd.
Geef toe, de symptomen in deze waslijst lijken toch best wel een beetje op die van Long Covid, niet? Hier en daar wat anders, maar veel komt overeen. Echter, in het geval van Long Covid is iedereen vól begrip: “Och erm, wat ontzettend naar. Ja, nee, ik snap dat je nu niets meer kunt… Wat rot, zeg. Hopelijk ben je er uiterlijk over een paar jaar weer helemaal vanaf… Heel veel sterkte, ik leef met je mee, hoor.”
Bij de menopauze klinkt het dan toch nét iets anders: “Ah joh, zeik niet zo, het hoort er gewoon bij. Over een paar jaar ben je er weer vanaf, dan wordt alles weer normaal.” Of nog minder begripvol: “Meid, dat gaat echt wel weer over, hoor! Geef jezelf gewoon een fatsoenlijke trap onder die dikke reet van je, dan lukt alles vast weer een stuk beter. Hop hop, gewoon rustig doorgaan!”
Nou, niet dus. Ik wil dat het NU overgaat, die overgang. Niks over een paar jaar. En ik wil vooral ook meer begrip voor het lijden van ons overgankelijke dames. Want ik ben het spuugzat. Ik vind het de hel. Net als Caroline. Alleen schrijf ik er geen boek over, want een boek van een non-BN’er over dor hout en afgevallen blaadjes wil toch niemand lezen.
EPILOOG
Dit stuk heeft nogal wat losgemaakt. Dat doet mij goed. Zó veel vrouwen die zich erin herkenden, die ‘hear, hear’ riepen. Die de lijst met symptomen nog verder wisten aan te vullen (hartkloppingen, paniekaanvallen, overal jeuk, burn-out gevoel, misselijkheid, blaasontstekingen, hoge bloeddruk, etc. etc.). En die remedies en therapieën hadden gevonden. Zelf heb ik sinds een maand of drie hormoontherapie. Bio-identieke hormonen noemen ze die. De eerste maanden deed het niks. Te lage dosering, vermoed ik. Nu begin ik daadwerkelijk iets te merken. Het leven wordt weer wat lichter, er zijn weer goede momenten. Ik slaap weer. En zweet minder. Om maar iets te noemen. En vooral: de gigantische, niet aflatende gewrichtspijnen worden stukken minder. Wat een verademing.
Een reactie op Facebook wil ik jullie niet onthouden. Een prachtig beschreven commentaar over ouder worden, van Sandra van Campenhout. Ik heb haar toestemming om haar reactie hier als ’toetje’ te plaatsen, dus dat doe ik ook:
“Ik denk op mijn 56e steeds vaker: hoe komt het toch dat ik ooit dacht dat ik nooit oud zou worden? Voor je ’t goed en wel weet, loop je te kreunen als je rechtop staat, kan je niet meer door je knieën buigen, kan je niet meer op hakken lopen, doen je darmen het niet meer, sta je te huilen wanneer je douche weer eens vol verdwaalde haren ligt. Of word je uitgemaakt voor “ouwe taart” in het verkeer. Echt gebeurd – en ik was nog maar 52! 😅. Dan denk ik… waar was ik al die jaren met m’n gedachten? Plots sta je “aan de andere kant”. De Saar? Die koop ik zelfs al niet meer, want ik heb het gevoel dat ze ons een rad voor ogen draaien. Al die beroemdheden? Die moeten toch aan de HST [hormoonsubstitutietherapie – red.] en DHT-blockers [anti-haaruitval-pillen – red.] zitten? Dat kán toch niet anders? En ja, ik denk ook steeds vaker: dat ze me verdomme niet meer komen vertellen dat oud worden fijn is! Terwijl ik hier zit te typen, heb ik weer eens last van mijn rusteloze benen en een abces op de laatste bijttand die ik nog over heb. De voorlaatste heb ik een paar jaar geleden al kwijtgespeeld. Ik wil er zelfs niet meer aan denken dat HST niet bestond! Dat smeren van mijn Oestrogel is het hoogtepunt van mijn dag! Het heeft zoveel veranderd, het heeft me weer min of meer op de rails gekregen. Ik stort niet meer meteen in bij het minste geringste. Ik heb weer zin om op te staan, da’s al heel wat, haha! Maar die overgang en menopauze… 🧐 Mijn (ondertussen gepensioneerde) naturopaat zei een paar jaar geleden: “Ja, Sandra, en dan komt de menopauze… dán begint het pas!” Ik zal het nooit vergeten – hoe zouden we het ook ooit kunnen vergeten?! Sterkte dames!
En zo is het maar net. Al dat geneuzel over dat je de overgang vol overgave moet omarmen, omdat dan ‘een nieuwe fase van je leven aanbreekt… Dat gejubel dat ouder worden zo heerlijk is en zoveel mentale vrijheid geeft…
De desillusie die volgt als je daadwerkelijk oud(er) wordt, is gigantisch. Maar goed, niet ouder worden is ook geen fijne optie. Wij vrouwen gaan gewoon rustig door. Wij wel. ❤️
(Ook verschenen op HoeVrouwenDenken.nl)
