Vorig weekend had ik maar liefst twee beursbezoeken op ’t program staan. De huishoudbeurs zat daar niet bij. Ik kijk wel uit. Als vrouw wil je nu eenmaal niet aan álle clichés voldoen, nietwaar?
Nee, dit keer had ik ’t anders in de zin. Samen met zoon ging ik als eerste naar een beurs met de vrolijke naam “De Autolente”. En dat klinkt naar – jawel – auto’s! Mijn wagen is (na mijn lief) mijn meest geliefde speeltje, maar hij is deze maand 20 jaar oud geworden. Ik moet er rekening mee houden dat hij ooit een keer met pensioen wil. Of een keer in al zijn onderdelen uiteen zal vallen. Dus hoopte ik bij deze gelegenheid om eens de nieuwste snufjes op autogebied te kunnen bekoekeloeren. En als het effe kon, ook uit te proberen.
Helaas. Dat mocht niet. Het was zelfs zwaar teleurstellend. Alle automerken hadden hun wagens netjes in rijen geparkeerd. In sommigen mocht je weliswaar even zitten, maar de meesten waren zelfs op slot. Hier en daar stond een verveelde verkoper te checken of je niet teveel vette vingers op de glanzende mild-hybride (?), vol-hybride of plugin-hybride bolides plantte. En zo goed als alles was op de een of ander manier half of geheel geëlektrificeerd. Behalve de Amerikaanse bakken natuurlijk. Die slurpen gewoon door.
En jee, wát een hoop mannen! En wat weinig vrouwen. Opvallend: de mannen dromden samen rondom de peperdure bakbeesten (in de range van 150k tot 212k euro; dat was de duurste die ik heb kunnen ontwaren). De paar vrouwen die er waren, zaten – hoe kan het anders – gebundeld met hun tengels aan (en in) de Suzuki’s en de Seatjes. En trokken daar heel zuinige mondjes bij.
Zoon grinnikte: “Vrouwen zijn duidelijk slimmer dan mannen. Die kleintjes zijn stúkken zuiniger!”
Ik zag een prachtig gekleurde Porsche met een bloemetje. En prachtige spiegelingen in glinsterend gepoetste motorkappen. Ik zag racewagens en monstertrucks, gifgroene e-karren en mensen in de rij voor een armzalig rad van fortuin, waar je – met veel geluk – een sleutelhanger kon winnen.
Na een uur had ik het dan ook wel weer gezien. Wat een saaie boel. Niet eens gratis meeneemdingen! Behalve dan een rondrijdende robot met zakjes gummibeertjes op z’n traytje. Ik heb er twee meegekaapt. Maar ik voelde me vooral bekocht dat ik twee keer 10 euro entree had betaald om een uurtje in dit autowarenhuis te mogen winkelen. Á là kijken, kijken, niet kopen.
Daarom ging ik zondag – in mijn dooie akkertje, lekker rustig – naar de kunst- en designbeurs. Dat leek me vele malen leuker dan die autoshowroom. Bij de ingang was het echter allesbehalve rustig. De mensen dromden samen om de 5 euro entree zo snel mogelijk af te mogen geven en naar binnen te stommelen voor de beste koopjes.
Koopjes?!? De zelf geknutselde sierraden, potten, babykleertjes en Indische curry’s waren peperduur. Ook hier had de inflatie toegeslagen. Een (lelijk) paar oorbellen voor 30 euro, een gebatikt t-shirt voor 60, om maar wat te noemen. En als klapper op de vuurpijl: alles graag cash betalen. Wie neemt zulke bedragen nu cash mee? Ik niet. Niet dat ik ook maar iets zag wat ik wilde kopen. Dat deden de anderen wel. Waar is die crisis? Hier is die crisis niet.
Het enige standje wat me – naast de diverse opvallende kapsels – nog enigszins interesseerde, was van een soort van graffiti-kunstenaar die kleurige schilderijen maakte. Voor 250 euro per stuk. Kortom, binnen een uur stond ik ook daar weer buiten. Zonder ook maar iets te hebben kunnen scoren. Of gratis mee heb kunnen nemen; qua uitdelen en promo-spul is het duidelijk wél crisis.
Tot twee keer toe heb ik betaald om in een veel te duur warenhuis te mogen winkelen. Nu weet ik in ieder geval dat ik daar in de toekomst nooit meer heen hoef.
Nee, bij nader inzien denk ik zelfs dat ik toch véél liever naar de Huishoudbeurs ga. Veel gekke gadgets, giebelende mevrouwen en tassen vol met gratis meuk. Dat is tenminste amusant. En waar voor je entreegeld.
— eerder verschenen op HoeVrouwenDenken.nl —
