…en van minimalisme naar nihilisme. Ja, je leest het goed. Ik denk dat ik mij maar ga bekeren tot het nihilisme. Wat ik zo geweldig vind aan nihilisme? Nou, niets… Maar ik heb er ook niets op tegen. Ik ben een grote fan van ‘gewoon niks’. David Bowie is inmiddels succesvol bekeerd tot het niets, Amy Winehouse, Michael Jackson en Prince ook. Dus waarom ik niet? Geen enkele reden! Zie, daar heb je het weer.
Eerder werd ik al zeer geïnspireerd door het minimalisme: het zo goed mogelijk leven met zo min mogelijk xyz [zelf in te vullen:’Dingen’ bijvoorbeeld. Of ‘materiële sores’. Of je vult gewoon helemaal niets in; dat is dan weer het prille begin van je niets-isme]. Dus enkel dat wat je nodig hebt. De rest elimineer je successievelijk uit je toch al zo verschrikkelijk loze bestaan.
Maar: met het minimalisme heb je tenminste nog íets. En de shit daarvan is, dat het verdoemde vergelijken dan weer opnieuw begint. Heb ik dit ene ‘iets’ echt nodig? Of toch juist dat andere daar? Moet dit beter? Of is dat eigenlijk wel voldoende voor mij? En van al dat gepieker raak je geheid in een pessimistisch-minimalistische bui (in de trant van ‘ik flikker alles ’t raam uit!’), wat bijvoorbeeld anti-pessimist Nietzsche [spreek uit: Nietsje! What’s in a name…] weer helemaal niets vond. Hij sprak zich dan ook uit voor het volledige nihilisme: dat was voldoende.
Apropos ‘voldoende’ – wéér zo’n begrip. Ben ik zelf voldoende? Ben ik überhaupt nog iets? Doe ik dan niets werkelijk goed, in vergelijking met anderen? Dan kijk ik dus meteen weer naar die andere net-niet-nihilisten en denk: nee, da’s óók niets… Daarom ben ik gestopt met het mezelf met anderen vergelijken middels facebooktestjes. En zie daar: nu ben ik zo’n 32,6% zelfbewuster dan mijn vrienden.
Ja, nihilisme is fijn! Simpelweg omdat het he-le-maal niks is.
Je hebt zelfs geweldige nihilistische moppen:
…
Enfin. Een tijdje geleden zag ik het volgende bij een zwaar nihilistische twitteraar.
Het treft ’t niet, maar het is wel aardig:
Roses are red and violets are blue
Life’s an illusion, sentience is, too
Nobody cares, none love you back
Please enjoy life, then fade into black
Dus houd ik mij een leven lang bezig met futiliteiten tot er één groot fulminant ‘niets’ overgebleven is. En dan ga ik daar lekker helemaal niets meer aan doen. Relax to the max.
Immers, niets is het nieuwe iets!
(nee, ik vond dit stukje eigenlijk ook niets. Maar zo staat er tenminste toch nog iets)
