As we speak, ben ik de musical The Greatest Showman aan het kijken (bijna afgelopen). Kwam puur door toeval: was op tv en ik was heel even uitgekeken op Netflix. Nog nooit eerder gezien, maar ach, Hugh Jackman speelt de hoofdrol en hij zingt ook nog zelf, dus hoe slecht kan ’t zijn, nietwaar?
En dat is het dus ook niet. Integendeel. Het is keigoed! Vooral omdat de gehele cast, ja, óók Zac Efron en die dwerg-Napoleon, zelf zingt. Al die acteurs kunnen zingen! Impressive. Oké, de enige die wel kan zingen, maar toch niet zelf zong, was Rebecca Ferguson, maar dat had zo zijn redenen (moest echt helemaal perfect zijn (“de mooiste stem ter wereld”), dus zong Loren Allred. Maar het meest was ik toch wel onder de indruk van de uit de kluiten gewassen versie van Conchita Wurst, gespeeld door Keala Settle. Wat een wief! In één woord: geweldig!
Haar song, This is me, hakte er dan ook in. Dat gevoel dat je nooit goed genoeg bent, dat je enkel geaccepteerd wilt worden zoals je bent. En dan te durven zeggen: zak toch allemaal in de stront. Dit ben, ik ben tof én ik ben het waard om van te houden. Oké, beetje heel erg vrij vertaald, maar dat is wat de song uiteindelijk zegt.
Run away, they say
No one’ll love you as you are
But I won’t let them break me down to dust
I know that there’s a place for us
For we are glorious
When the sharpest words wanna cut me down
I’m gonna send a flood, gonna drown ‘em out
I am brave, I am bruised
I am who I’m meant to be, this is me
Look out ‘cause here I come
And I’m marching on to the beat I drum
I’m not scared to be seen
I make no apologies
this is me.
Dat dus. Heerlijk.
Ik vrees dat ik ook niet meer ga veranderen.
Dit is wat ik geworden ben en het is goed zo.
This is me.
