Vorig jaar schreef ik een verdrietige blog op Moederdag. Een blog vol angst en wanhoop. Dit jaar is Moederdag anders. Dit keer is het er eentje vol hoop. Een "stralende" dag, waarop niet geknuffeld mag worden.
Maleficent
Op dit moment vind ik er echt geen ene zak aan, aan dat leven. Daarom som ik dagelijks luid de dingen op die me nog enige levensvreugde geven. Die me laten accepteren dat alles godvergeten relatief is. Dat je elke dag moet leven als ware het je laatste. Zo verschrikkelijk cliché, maar zo waar.
Anyone?
Wanhoop. Machteloosheid. Pijn. Vertwijfeling. Alles vloeit door elkaar in mijn hoofd. En het gevoel dat niemand nog naar iemand luistert, maakt me murw.
Denk je dat je van die verhipte complottheorieën af bent…
Uiteindelijk is deze oorlog dus ook niets meer dan de volgende splijtzwam. Families vallen alwéér uit elkaar, vrienden vliegen elkaar opnieuw in de haren. Eerst corona, nu de oorlog.