Vorig jaar schreef ik een verdrietige blog op Moederdag. Een blog vol angst en wanhoop. Dit jaar is Moederdag anders. Dit keer is het er eentje vol hoop. Een "stralende" dag, waarop niet geknuffeld mag worden.
Gewoon niks
Wat je wél moet leren," vervolg ik onverstoorbaar, "is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid."
Anyone?
Wanhoop. Machteloosheid. Pijn. Vertwijfeling. Alles vloeit door elkaar in mijn hoofd. En het gevoel dat niemand nog naar iemand luistert, maakt me murw.
Sleepless from the battle (blauw van auw)
Gisteravond keek ik, tegen beter weten in, toch weer het nieuws. Had ik 't maar niet gedaan. De nieuwslezer waarschuwde vooraf uitdrukkelijk dat de navolgende beelden schokkend zouden zijn. Toch bleef ik kijken. En nu kan ik weer niet slapen...