Ik noem het maar wat het is: ik ben gehandicapt. Al een jaar of twee lijd ik - soms helse - pijn. Non stop. Ik leef op tramadol, NSAR, ibuprofen en paracetamol. In die volgorde. En ik voel me oud. Stokoud. Ja, ik heb een endlife-crisis.
Maleficent
Op dit moment vind ik er echt geen ene zak aan, aan dat leven. Daarom som ik dagelijks luid de dingen op die me nog enige levensvreugde geven. Die me laten accepteren dat alles godvergeten relatief is. Dat je elke dag moet leven als ware het je laatste. Zo verschrikkelijk cliché, maar zo waar.