Ik noem het maar wat het is: ik ben gehandicapt. Al een jaar of twee lijd ik - soms helse - pijn. Non stop. Ik leef op tramadol, NSAR, ibuprofen en paracetamol. In die volgorde. En ik voel me oud. Stokoud. Ja, ik heb een endlife-crisis.
Vroeger was ik een echte nachtvlinder. Ik leefde 's nachts. Een paar jaar later muteerde ik tot een 'gewone nachtbraker'. En nu, op mijn 50e, begin ik rond half elf al onbedaarlijk te gapen. That's life.
Morgen heb ik een coloscopie. Daar maak ik me niet druk om. Ik maak me wel druk om de voorfase: de darmreiniging. Pure ellende, dat water naar de plee dragen. Een stukje zielenstriptease. En TMI.
