Vandaag 50 jaar geleden, rond een uur of twee na de middag, werd in ’t Hollandse Velp een krijsend wezen de wereld in gekatapulteerd. Dat was ik. De allereerste momenten krijste ik weliswaar nog niet, want ik had mijn eigen navelstreng om mijn nek gepunnikt. De hals dichtgeknepen, de mond gesnoerd. Door eigen innerbuikelijk toedoen. Zelfs als ongeborene was ik al een draaikont. Nog geen minuut op aard en meteen al zo blauw als wat. ‘Blauw’, zo noemt men je hier in Oostenrijk...
De eerste, maar zeker niet de laatste
D
