“Dat wat je voert, wordt groter. Dat wat je uithongert, sterft.”
Die woorden las ik laatst in een betoogje van een of andere vage coach. Geen hogere wiskunde nodig om dat te snappen. Maar dit geldt niet alleen voor alles wat leeft en vreet. Het geldt natuurlijk ook voor niet tastbare zaken, zoals emoties als angst of haat.
Iedere mens heeft schaduw- en zonnige kanten. Negatieve en positieve gedachten en emoties. In een vlaag van zelfreflectie heb ik vastgesteld dat ik mijn negatieve kant de laatste tijd danig overvoerd heb. Ik heb de schaduwen in mijn leven vetgemest. Ze zijn te groot gegroeid. Zo groot dat ik inmiddels bij alles wat ik doe, denk: so what? Wat maakt het nog uit of ik dit doe? Wat doet het ertoe? Wat doe ík er nog toe? In het licht (of liever gezegd, de schaduw) van al wat gaande is en gezien de hoeveelheid doffe ellende die zoveel andere mensen op deze aardbol te verduren krijgen, vallen mijn zorgen, bezigheden, ja mijn complete leven, sowieso totaal in het niet.
En ja, dat zijn dus schaduwgedachten. Donkere vermoedens over hoe het verder zal gaan. De verwachting dat het allemaal nog veel erger gaat worden en hoe wij, de mensheid, aan ons einde gaan komen. En ik voed dat doemdenken ijverig met steeds meer nieuws, al dan niet gekleurd of vertekend. Natuurlijk weet ik ook wat de oorzaak is. Ik heb moeite om te accepteren dat ik (en miljarden mensen met mij op deze aardkloot) geheel afhankelijk ben van de grillen van een paar oude, seniele politieke leiders. Dat al het leven overgeleverd is aan de egoïstisch-narcistische ambities van een Poetin, een Xi, een Kim, of destijds een Trump. Dat maakt me murw. Het concept “leven en laten leven” kennen deze heren immers niet. Hun doelen zijn eerder James-Bond-achtig: Live (shortly) and let die (in the most cruel way possible).
Daaruit ontspruiten gedachten als ‘waar moet ’t heen met onze en de navolgende generaties?’ en ‘volgens mij gaan we met vol geweld de nieuwe donkere eeuwen in’. Het gevoel dat alles eerst nog veel erger gaat worden, voordat er überhaupt weer voeding voor een sprankje hoop te vinden zal zijn. Maar inmiddels ben ik erachter dat ik met deze depressieve instelling ook niet verder kom. Niemand die er iets aan heeft. Ikzelf al helemaal niet.
Daarom geef ik mezelf nu een schop onder de kont. Want die nieuwe dark ages – een era die mogelijk, net als toen, een roerige periode met zwervende volkeren en vele kleine en grotere oorlogen zal zijn – ga ik niet meer beleven. Weliswaar schemert het inmiddels behoorlijk, maar het is nog lang niet pikkedonker. En ook aan de huidige schemering zullen mijn ogen weer wennen. Dan zal ik weer kunnen ontwaren waarin de hoop ligt. Ook als de wereld zoals ik die ken, ten onder gaat, volgt er weer een nieuwe wereld. Net als onze lichamen eindigen onze werelden altijd. Alleen om weer als nieuw te verrijzen. Dat is waarom we elke avond toch weer gaan slapen, erop vertrouwende dat er een morgen zal zijn.
Zoals Per Olov Enquist, de schrijver die in april 2020 zelf al naar ’t verlichte Walhalla verkaste, ooit zei:
“One day we shall die. But all the other days we shall be alive.”
En zolang je leeft, zul je toch ook een beetje moeten leven, nietwaar?
Wel, op naar dat beetje. Op naar beter.
Meer van dit soort spiegellogisch-filosofisch geleuter lezen? >> hier <<
