Ik ben gek op achtbanen. Ik ben een rollercoasterfreak. Altijd al geweest, hoe hoger en hoe vaker over de kop, des te mooier. Toen de Python in de Efteling voor het eerst openging en ik er met mijn ouders eindelijk inzat (ja, zó oud ben ik), was ik zielsgelukkig. Wat een heerlijkheid. Ik heb heel wat achtbanen versleten in mijn leven, kurkentrekkerverslaafd als ik was.
Maar nu lukt dat dus niet meer. Mijn grootste probleem: ik kan niet meer in de rij staan. Dan ga ik kapot. Ik heb wel altijd een rugzak met een inklapbaar krukje bij me, maar twee uur voor de Baron in de zon op een krukje voorwaarts hobbelen, dat doe ik ook maar één keer en nooit weer, want uren niet naar de wc kunnen, is ook niet meer te doen tegenwoordig. Mijn achtbaancarrière is dus eigenlijk wel voorbij.
Dat stemde mij ietwat melancholisch. Verdrietig. Want nooit meer… Tot ik een ge-wél-dig Instagram-account ontdekte. En nu ben ik opnieuw verslaafd. Aan virtueel in de achtbaan meerijden. Mooi, mooi, mooi man. Het leven is weer één groot feest. Met je neus op je foon en dan lekker meeschommelen (en -gillen 😇 ).
Ach, kijk zelf maar.
(Ik neem nu even de YouTube-shorts van National Coasters omdat dat stomme Instagram niet wil embedden.)
Of deze:
Of deze, ook zo lekker:
Maar de allermooiste van allemaal, want een maar liefst 2 minuten en 15 seconden lange trip:
Ach, zoveel keuze… Heerlijk.
Afijn, als je mij zoekt, ik zit in het donker te rollercoasteren op de beamer.
