Het komt niet vaak voor, maar gisteren was het weer eens zover. Zaterdagavond en alleen thuis! Geen rare series die gekeken moeten worden, geen chips hortende veelvraten, geen spa jattende zuiperds. Alles voor mij.
Mijn zo goed als volwassen kinderen zijn allebei de hort op. Je gelooft het niet, maar ze zijn met vrienden en vriendinnen naar een heus bal. Ja, inderdaad, zo’n gelegenheid waar je “stijldanst”. Helemaal opgedoft in baljurken en maatpakken heb ik ze weggebracht, onderwijl even verzuchtend hoe groot ze toch al geworden zijn.
Maar dit betekent ook: een avond helemaal voor mij! En ik ga niks zinvols doen. Gewoon relaxen. Niets anders. Yay!
En dus zit ik op de bank te candy crushen. Niemand die mij veroordeelt. Maar eigenlijk vind ik zelf ook dat ik toch echt iets beters zou kunnen doen met mijn tijd. Ik schenk mezelf eerst maar eens een glas wijn in. In het weekend mag ik dat. Eentje.
Maar wijn zonder chips is niks. Ik pak een zak. Uit Nederland geïmporteerde chips, die eigenlijk voor de kinderen gereserveerd is. I don’t care. De eerste chip die ik uit de zak pak, heeft een zwartbruin plekje. Gatsie. Is dit een teken? Een omen? Géén chips eten, trut! Je moet nog minstens twintig kilo afvallen. Minstens. En op deze manier lukt dat nevernooitniet!
Soit. YOLO. En zo.
Hap, slik, go.
Ik zet Ginny & Georgia aan. Momenteel mijn lievelingsserie. Lekker stom, maar ergens toch goed en entertaining. En met een heel mooie man. Of eigenlijk knulletje. Marcus. Véél te jong voor mij, maar ik ben ook niet op zoek. Ik ben een tevreden vijftiger met een toffe man in real life. Maar kijken mag. Ook naar twintigjarige mooie knullen op tv.
Pling! Ik krijg een snapchat van zoon. Hij staat in de gang van het muziektheater en fotografeert zichzelf in een spiegel. Inclusief geblurde gezichten, want hij hecht wel waarde aan zijn en andermans privacy. Ik maak een screenshot. Dat is dus de deugdzame jeugd van tegenwoordig.
Ik staar een moment lang door de glazen salontafel naar de vinylvloer. Er ligt van alles. Wat een zooi. Dit kan echt niet. G&G op pauze. Even snel stofzuigen. Zo. Klaar. Eigenlijk zou ik ook moeten dweilen, maar dat doe ik morgen wel.
Oh wacht. Nog even de kelder in: de was eruit halen, in de droger en nieuwe erin stoppen. Ooit zal ik me toch wel door die berg heen weten te werken? Maandag moeten de Rode Kruis dienstkleding van zoon en de duurzame, rewashable make-up remover pads van dochter in ieder geval weer schoon zijn voor gebruik. Moet lukken. Wat ben ik toch goed.
Jezus, wat doet mijn rug pijn. En mijn rechterknie. Vanochtend ging het nog hartstikke goed, met drie paracetamollen op tennissen. Maar nu… Nu voel ik me stokoud. De laatste onderbroek hangt. Snel de trap weer op, voordat ik helemaal niet meer bovenkom.
Plof. Bank. Nu eerst een slok wijn en een chipje. En G&G. Ach ja, mijn win streak bij Candy Crush, nu niet stoppen, anders loop ik een hoop goudstaven mis. Gelukkig kan ik dat naast de tv. Zoveel multitasken lukt nog op mijn middelbare oude dag.
Hey, wat een toepasselijke quote. Even noteren.
Ageing is a horrible, inevitable death sentence, where your body betrays you slowly till you die.
Ja. Precies zo voel ik dat. Nu. In ’t moment. Wel fijn om te merken dat ik nog steeds ‘in het moment’ leef. Ik grinnik even om mijn eigen stupide gedachtes. Hop, door met G&G.
Pling! Een snapchat van dochter. Samen met vriendin in de wc van de balzaalgelegenheid. Voorovergebogen in de camera kijkend, duckfaces, diepe decolletés. Ongeblurde gezichten. Privacy is toch niet zó belangrijk, klaarblijkelijk. Maar fijn dat ze samen lol hebben.
Tie-die-die-die-die – tie-die-die-die-die… De stoomoven piept. Die was ik aan het ontkalken en wil nu nieuw, schoon water om na te spoelen. Dat ontkalken is hoog nodig, want anders doet ie het niet meer. Dan is de stoomfunctie geblokkeerd, tot ik de boel braaf ontkalkt heb. En dat kan echt niet, want ik ben gek op stoomkoken. G&G stop, water bijvullen, [OK] – [OK] – [OK], en door.
Plof. Ik zit weer. G&G go. Gos, nog zo’n goeie quote. Ook even opschrijven. G&G stop. Computer open. Ach, eigenlijk kan ik ook gelijk wel even een stukje schrijven. Over mijn zo heerlijk relaxte zaterdagavond. Waarop ik niets zou doen.
De droger piept. Alweer.
G&G stop. Even de laatste was eruit halen en opvouwen.
En de overige natte was ophangen.
Ik strompel de trap weer op.
De oven piept. Ook alweer.
Alles piept. En ik moet.
Zelfs op een zaterdagavond.
Van mezelf.
Wat was de quote ook alweer? Oh ja.
The enemy of happiness is continually wanting to do things.
The enemy of relaxation is actually doing them.
