Je kunt er niet omheen. Het is werkelijk óveral.
Ondanks die bekakte, misogyne, mensenrechten verachtende anti-LGBTQatari’s met hun CO2-boosterstadions en hun zijdelings nog snel even gesloten gasdeals.
Ondanks de ongekende corruptie, hypocrisie en huichelarij van de FIFA.
Ondanks de media die zo hard riepen het niet of slechts marginaal te zullen verslaan.
Het WK heerst. Verbazingwekkend. Wie had het ook alweer over een boycot? Zit onze koning eigenlijk al vastgeplakt aan een Qatarese tribune?
Laat ik nu sowieso een pesthekel aan voetbal hebben. Als er weer eens een of andere lullige wedstrijd uitgezonden wordt in plaats van mijn dagelijkse lievelingsquiz, loop ik al luid te vloeken. En dat, terwijl ik zelf maar liefst 9 jaar lang voetbaltrainster ben geweest (weliswaar ‘slechts’ van de Bambini’s: de 4 tot 6 jarigen. Too cute) en voetbal spelen best leuk vind. Voetbal op tv, dát is gewoon vreselijk.
Alleen de geluiden al. Dat joelende, zich als orang-oetans gedragende publiek. Die blèrende, opgefokte reporters. Die nooit stoppende trommels. Afschuwelijk. Gelukkig zijn de vuvuzela’s alweer uit (en verboden). Daarbij komt dat ik over het algemeen absoluut niet weet waarom ’t bij al die wedstrijden gaat. Eerste, tweede en eredivisies, Bundesliga’s, oefeninterlanden, UEFA cups (oké, dat heet nu blijkbaar Europa League), Champions Leagues, Confederations cups, enzovoorts en et cetera. Al die divisies, liga’s, en tabellen – ik snap er werkelijk geen hout van.
En dus was ik ook bij het WK totaal niet van plan om te kijken. Die boycot? Die zou míj wel gaan lukken. Niet dus. Het blijkt toch allemaal anders te zijn dan ik had verwacht. Dat komt door het feit dat ik bij een Wereldkampioenschap namelijk precíés weet waar ’t om gaat. Dat is perfect voetbalspel voor mijn IQ. Land tegen land. Geen enkele onduidelijkheid over wie nu wie aanvalt en waarom. Invasies in doelgebied. Een beetje hetzelfde als oorlog, dus. Inclusief over het slagveld rollebollende voetbalsoldaten a.k.a. kermende slachtoffers.
Voordeel is ook, dat ik bij zulke mega-evenementen meestal voor meerdere landen tegelijk kan (mag?) juichen. Voor Nederland sowieso, voor België [ligt er al uit, helaas, door dat stomme Grrroatië], voor Oostenrijk [maar ja, nooit gekwalificeerd, hoe ook…], voor Duitsland [hebben zichzelf finaal uit de running geprutst] en zelfs voor Australië [hoezee, die doen nog mee!]. Van dochter zou ik overigens ook nog moeten juichen voor Portugal, vanwege Ronaldo. Maar dat ga ik mooi niet doen. Te zeer over het paard getild, dat ventje.
Maar goed, ik ben er zelf verbaasd over. Dit WK blijkt uitermate vermakelijk. Als ik mag aanschouwen hoe de VS hun aartsvijand Iran verslaan en hoe stuntelend Duitsland eruit geknikkerd wordt, ja, dan vind ik voetbal eigenlijk best wel leuk. Dan wil ik toch wel kijken. En zelfs af en toe voorzichtig juichen.
Zwitsers en Serviërs die met elkaar op de vuist gaan. Van geluk jankende Zuid-Koreanen en Japanners op de tribunes. De allereerste vrouwelijke scheidsrechter in een WK-mannenpot (en dat in een land als Qatar!). Saoedi-Arabië dat er en passant ook nog even uit gesodemieterd wordt (de Rolls-Royce’s van de sjeik ten spijt). En nog zoveel meer. Prachtig.
En heel misschien wordt Nederland zelfs wel wereldkampioen. Of niet. Ook goed. Want zóveel interesseert mij het hele gedoe nu ook weer niet. We gaan het zien vanmiddag. O, kom er eens kijken? Check!
— eerder verschenen op HoeVrouwenDenken.nl —
