De afgelopen twee jaar zijn voor een groot deel op de schouders van vrouwen neergekomen. Kinderen thuis, home office, verzorging van zieken, thuisscholing, huishouden etc. Tijdens de Coronacrisis is dan ook eens te meer gebleken dat vrouwen de pilaren van iedere maatschappelijke tempel zijn. Tempels die vervolgens door narcistische rotkerels platgebombardeerd worden bij de omzetting van hun idiote machtsspelen en onstopbare drang tot landjepik. En narcistisch zijn ze: kijk voor de grap maar naar Poetins zelfenscenering, zijn continue dreigingen met het ergste van het ergste als niet naar zijn pijpen gedanst wordt. Kijk maar naar zijn onbegrensde agressie en ongenade om onderwerping en onderdrukking te bewerkstelligen.
Wat is dat toch met die mannen aan de wereldtop? Waarom zijn praktisch alle mannelijke wereldleiders zo onbegrijpelijk egocentrisch, zo ongeëvenaard machtsgeil, corrupt, dictatoriaal ingesteld, en vooral: narcistisch? Waarom zijn ze bereid de hele mensheid, desnoods met kernwapens, in het verderf te storten voor hun eigen gewin, dat dan niet eens een gewin zal zijn? En ja, het zijn inderdaad voornamelijk mannen. In het huidige decennium hebben we Poetin, Trump, Erdogan, Kim Jong-un en nog een paar van die gekken. Oké, we hadden een tijdje geleden ook Thatcher, die was eveneens niet misselijk. Maar die was – helaas – ook zo goed als “mannelijk” in haar hele doen en denken.
En die topmannenellende begon al met Julius Caesar. In de eerste eeuw voor Christus dwong hij de Senaat al om hem tot ‘dictator voor het leven’ te benoemen. En het hele verdere verleden is doorspekt van meedogenloze, egocentrische dictators: Stalin, Franco, Idi Amin, Mussolini, Hitler, Pol Pot, al-Qaddafi, Mao Zedong, Bouterse, Mugabe, Milošević, Ceaușescu, Kim Jong-il, Hoessein… Nog even doorgaan? Nee, het is wel duidelijk. Allemaal narcistische, dictatoriale mannen.
Waarom mannen? Omdat vrouwen in hun hele wezen simpelweg menslievender zijn. Minder egoïstisch, zorgzamer, empathischer, meer natuurverbonden en minder agressief. En het meest belangrijke: vrouwen durven doorgaans óók hun zwakke kanten te laten zien. De meeste mannen niet. Zwakte is nog steeds taboe, gevoelens tonen lukt alleen als het emoties van agressie, lust of woede zijn. Kijk alleen al naar het doorsnee voetbalpubliek. Conflicten worden standaard met geweld ‘opgelost’; met communicatie en coöperatie lukt het hen namelijk totaal niet. (Dit even heel generalistisch gesteld).
Begrijp me niet verkeerd: het gaat me niet om jullie, lezers. Immers, 99% van de mannen (jullie dus) zijn wel degelijk fijne, weldenkende mensen met empathie, ratio en een zorgzame, zelfs beschermende instelling. En ja, er zijn zeker ook toxisch narcistische vrouwen. Maar waarom zit dan juist die ene rottige procent daar aan de top? Op zichzelf geilende mannen met veel teveel macht zijn immers puur vergif voor deze wereld. Ik ben er dan ook van overtuigd dat met merendeels vrouwen aan de top de mensheid een hoop ellende bespaard gebleven zou zijn. Dat er dan geen, of in ieder geval véél minder oorlogen gevoerd zouden worden. En dat het klimaat en het milieu er dan niet zo voorstonden zoals nu.
Narcistische mannen met (veel) macht zorgen voor seksisme (#MeToo!), misogynie, homofobie, uitbuiting, onderdrukking en algehele vijandigheid, met name ten opzichte van minderheden en zwakkeren in de samenleving. Daarom pleit ik op deze Internationale Vrouwendag gewoon maar eens ronduit voor een internationaal verbod op mannen aan de top. En daarbij gaat het me niet om ‘alleen maar vrouwen aan de top’, nee, het gaat me enkel om de afschaffing van totalitaire, machtsgeile HEERschappij. Een volledig onrealistisch streven, ik weet het. Maar oh, wat zou de wereld dan een mooie, vredige zijn. Ach toe, laat me vandaag even dromen?
