Soms snap ik er geen bal meer van. Van niks. Dan wellen de tranen op en kan ik alleen nog maar denken: mijn hemel, wat is het leven soms toch lastig. En dan heb ik, in tegenstelling tot vele anderen, nog niet eens noemenswaardige problemen! Integendeel.
Ik ben fysiek redelijk gezond, volgens de laatste check-ups, ook al voelt het soms anders.
Ik heb twee prachtige kinderen, ook al zijn ze beide dyslectisch en lijken ze hun plek in de wereld nog niet te kunnen vinden.
Ik heb mijn beide lieve ouders nog, die actief en gelukkig zijn (met elkaar!) en mij ook nog eens steeds weer van alles voorzien wat ik nodig heb, ook nu nog.
Ik heb een partner die nog steeds gek op mij is en mij waardeert zoals ik ben, ook na al die jaren nog. En ondanks dat de afstand tussen ons soms groot is.
Én ik kan ook nog eens blind typen, waardoor ik in staat ben om een Netflix-serie in het Frans te kijken en daarnaast dit stukje lulkoek simultaan op mijn laptop te typen. Ik kijk Mythomaniac; over een Franse familie met échte problemen. Wat een misère bij die lui. Anyway, de afgelopen zinnen heb ik dus getypt zonder dat ook maar één keer op het beeldscherm heb hoeven te kijken. Wat een luxe.
En toch vraag ik me, ondanks al dat goede, steeds weer af waar ’t dan in vredesnaam heengaat met de wereld. Met mijn wereldbeeld. Want dat staat op instorten. Waarom is mijn beeld zo vertroebeld, als dat niet door tranen komt? Waarom volgen mensen liever charlatans dan wetenschappers? Waarom moet alles met de slechtheid van een slechts paar verklaard worden, in plaats van met de goedheid van de meesten? Waarom wantrouwen mensen liever dan dat ze vertrouwen? WIE HAALT DE BIJL UIT DE DEURPOST VAN HET ONGELOOF? Shit. Capslock aan. Soms moet je blijkbaar toch op je scherm en toetsenbord kijken om het juiste te typen.
Waarom zijn zovele mensen zo mooi en wordt alles verziekt door een handjevol lelijke sujetten? Het maakt me intens verdrietig. Waarom zijn het slechts een paar ouwe lullen aan de wereldtop die elkaar menen tot het bot te moeten bevechten voor eigen gewin? Waarom geloven sommigen in een allesbepalende, geheime wereldelite? Overheden kúnnen niet coördineren. Landen kúnnen niet coördineren. En zogenaamde wereldpolitieke leiders kunnen het al helemáál niet. Die voeren liever oorlog, al dan niet ten bate van de wapenindustrie.
Waarom niet praten, in plaats van doodzwijgen? Waarom niet een arm, in plaats van ‘in arms’? Waarom niet een ondersteunende handreiking, in plaats van een economische wurggreep? Leugens. Onwaarheden. Moedwillige mythes en geveinsde fabels. Alles om elkaar mee te slepen in de eigen waarheden. Met bloedende, uiteengereten harten tot gevolg.
Genoeg redenen om maniakaal naakt op de rand van het balkon te zitten en nét niet te springen. En als je je dan toch laat vallen, ben je heimelijk blij dat je op de begane grond woont. Eenmaal geland kijk je mismoedig naar de eenden, verrotte herfstbladeren, verzopen insecten en kikkers in het modderige water van je verweesde en verrottende jacuzzi. Ooit had jij een doel voor het ding: bubbelen. Nu heeft het ding er zelf eentje gevonden. Nu is het een overwinteringsasiel.
Maar mijn geurkaars, die ik voor mijn tiende levenslustrum van mijn lieve, grote, compleet anders denkende zus heb gekregen, ruikt lekker. Daar doen we het dan maar mee. Ben ik wanhopig? Nee joh. Vrolijk kerstfeest 2022 alvast. En een kaarsje voor iedereen. Ik ben blij met mijn leven, maar verdrietig voor dat van zovele anderen. Iedereen zijn of haar eigen damhert of everzwijn op de weg om op het laatste nippertje voor te mogen uitwijken. De een haalt de bocht nog nét, de ander gaat finaal over de kop. Nog meer bloedende harten.
Pas na rampzaligheden doen we dat, wat we daarvóór allang hadden moeten doen. Maar nu om te bewijzen dat we het daadwerkelijk kunnen. Als het moet. Omdat we er nu ineens wél de tijd voor gevonden hebben. En winnaars zijn. Een verliezer is immers enkel degene die hoopt dat er iets verandert, terwijl het handelen steeds weer hetzelfde blijft. Fake a little. Make less. Change nothing.
“Ik ben veranderd. Niet meer continu woedend, meer meegaand.” Kijk mij eens zijn, maar niet vooruitkomen? Lastig, lastig. Een voordeel van oud worden (en zijn): Je kent de dingen waarover je niet meer, nooit meer wilt praten. Ik brei alles aan elkaar en overal omheen. Je bent beter in staat om het ‘ervoor’ en het ‘erna’ te onderscheiden.
Dit krijg je ervan als je typt en Netflixt tegelijk. Mooie serie, dat Mythomaniac. Veel input voor de geest, beklijvende uitspraken om over te mijmeren. En elke keer als ik mijn nieuwe tv uitschakel, zegt ie heel dapper en bemoedigend: “Life’s Good”. Ik wíst het. Of toch nog niet?
