De maan is rond.
De maan is rond.
Twee ogen, een neus en een…
Op die puntjes hoort het woord “mond” te staan. Wij riepen daarentegen altijd “kont”. En daar achteraan: “Bah, stront!” Dat alles met ronddraaiende bewegingen op de rug van de ander; twee vingerprikken voor de ogen, een streep voor de neus en een ferme klap op de billen, om vervolgens heel vies kijkend dat met die imaginaire stront aan de vingers te roepen. En een lol dat we hadden…
Het lijkt zo kinderlijk nu. Zo onschuldig. Toen kon dat nog. Die pets op het achterwerk is nu een no-go. Iets met ongewenste intimiteiten en grensoverschrijdend gedrag. Voor je het weet, heb je een #metoo’tje aan je broek – maakt niet uit of je nu 9 bent of 90. En die klap op die ronde kont is voor mij ronduit confronterend, want die van mij is inderdaad wel formaatje ‘maan’. Ik zou het theoretisch als kwetsend kunnen ervaren. Als grensoverschrijdend gedrag. Of als fat shaming.
Raar eigenlijk. Alles waar we vroeger totaal niet bij stil stonden en waar we de grootste lol om hadden, kan nu niet meer. Vroeger maakte het niet uit of je je af en toe aan scherpe kantjes stootte. Een beetje bloeden – fysiek of mentaal – was geen probleem. Nu moet alles compleet gevaarloos zijn. Zonder hoeken. Zonder kanten. Rond. Zodat je jezelf (of een ander) vooral geen pijn doet.
Een scherpe column? Kan niet meer. Maak hem zacht, rond en vooral zo nietszeggend mogelijk, dan willen de kranten hem nog wel een keer plaatsen. Maar als hij ook maar een klein beetje prikt, ook maar een greintje trammelant kan opleveren, dan wordt die al niet meer gepubliceerd.
Een harde uitspraak? Fout genderen? Pas maar op, voor je het weet, word je gecanceld. Ook al bedoel je het misschien niet zo. De harde waarheid, jouw waarheid, geldt niet meer als hij een ietsiepietsie kwetsend is.
Op de schopstoel zonder een rubberen tegel eronder? In de trapezes of aan het klimrek bungelen zonder vangnet? No way. Je zou eens kunnen vallen en je bezeren…
Kantigheid is uit. In elk opzicht. En dat zorgt er enkel voor dat iedereen de kantjes ervan af loopt. Het leven bestaat tegenwoordig enkel nog uit zo min mogelijk zeggen en zo klein mogelijke rondjes lopen; vooral niet te scherp zijn of te moe worden. En ja, zelfs de maan doet mee met deze gekte. Zacht lichtgevend en veilig rond. Geen ogen. Geen neus. Enkel een draaik(l)ont die lafhartig verdwijnt met de morgenstond.
