Heb je spijt?
Van de beslissingen die je ooit genomen hebt? Van datgene wat je in een opwelling deed? Van de mensen die je achter je hebt gelaten in je leven? Degenen die je pas miste, toen ze er niet meer waren?
Heb je spijt?
Van de manier waarop je je problemen aanpakte? Of van het feit dat je ze gewoon opzij schoof en negeerde, in de hoop dat ze vanzelf weg zouden gaan? Van alles wat je nog nooit gedaan hebt? Van de woorden die je gezegd hebt? Van het veel te spaarzaam geuite ‘ik hou van jou’?
Heb je spijt?
Van alles wat je zo graag had willen zijn, maar nooit geworden bent? Van alles wat je geworden bent, maar nooit hebt willen zijn? Van de plaatsen waar je was en nog steeds bent, maar achteraf nooit had willen zijn?
Heb je spijt?
Van elke keer dat je boos bent weggelopen, terwijl je had moeten blijven? Van al die keren dat je aan iemand had moeten denken, maar dat niet deed? Van de cruciale verjaardagen die je ook dit jaar weer ontgaan zijn?
Zou je willen, dat je alles terug kon draaien? Zou je je leven als volwassene opnieuw willen beginnen, alle besluiten hernemen, maar nu het andere kiezen? Zou je je hart dit keer aan de juiste geven of juist door een ander laten breken?
Denk je echt dat je leven er dan beter, mooier, gelukkiger had uitgezien?
Denk ’t niet.
Zo af en toe, maar vooral niet te vaak, denk ik na over hoe mijn leven gelopen is. Over de beslissingen die ik genomen heb, de keuzes die ik maakte. Sommige daarvan waren misschien niet verstandig, andere te overhaast of zelfs simpelweg stupide. Maar achteraf terugkijken is te gemakkelijk. En spijt levert niks op. Want ook mijn foute stappen hebben me daar gebracht, waar ik nu ben. Zelfs het mijne is ‘gewoon maar een leven’.
Ik heb geen spijt. Ik weiger om in het ‘wat als’ te blijven hangen. Want al het oude, wat ik ooit ben kwijtgeraakt, heeft plaats gecreëerd voor heel veel mooi nieuw. Dat had ik anders nooit gevonden. En dan was ik nu niet wie ik geworden ben.
Het is goed zoals het is.
Life’s nothing but a never-ending shitshow of how things are supposed to be. A rodeo of choices you made, that have never been wrong or right. Just choices. You’d think you’d get better at it with age, but you don’t. You just make ‘em and live with it. Until there’s no life left. Just choices, ’til the last one. Which is never a choice. Just a shitty ending.
