Zojuist kwam mijn dochter, na anderhalve week vakantie aan het Gardameer in Noord-Italië, weer thuis. Terug in Oostenrijk, waar het ook 30+ graden is. Na de eerste knuffels riep ze: “Mam, ik wil dat vakantiegevoel zo graag nog even houden, gaan we vanmiddag naar een zwemmeertje?” Mijn eerste reactie: Ja, leuk! Doen we! De tweede reactie: Wacht even, shit, dat kan ik niet meer…
Ik moest haar teleurstellen, want ik kan a) niet ver meer lopen, b) niet op een hard oppervlak liggen en c) zeker niet op de grond zitten. Een draagbare stretcher heb ik (nog) niet. En een luie stoel meeslepen is ook zowat.
Waarom ik dat alles niet meer kan? Ik heb, naast reuma, een kapotte rug (wervelschijven die niet op hun plek blijven zitten, scheurtjes in de wervelbotten en -punten, chronische sacroiliitis) en finaal kapotte knieën. Rechts wordt hopelijk binnenkort vervangen. Dus zwemmen, althans schoolslag, is ook niet echt fijn.
Ik zeg het maar zoals het is: ik ben gehandicapt. Ik heb een lichamelijke beperking. Al een jaar of twee lijd ik – vaak helse – pijn. Non stop, 24/7. Ik leef op tramadol, NSAR, en bij wat mindere pijn ibuprofen en paracetamol. Ik kan niet goed bukken (onderrug te verstijfd door littekenweefsel), niet op mijn knieën zitten of hurken en hooguit een halve kilometer wandelen zonder even te moeten zitten. Een stedentripje? Vergeet het maar. Verre reizen of kamperen? Gaat niet meer. Intensief sporten of eens even lekker dansen? No way. Tuinieren of tennissen? Alleen als ik om de drie minuten kan zitten of de boel preventief verdoof met een flinke dosis pijnstillers, want anders doet zelfs ademen pijn.
Soms kan ik wel janken. Doe ik ook vaak: dat kan ik immers nog heel goed.
Soms heb ik fases dat het van mij, als het zo moet, allemaal niet meer hoeft. Dan ben ik er wel klaar mee. Maar ja, dat laat je natuurlijk niet blijken. Geen zin in meelij-berichten op social media. Dan blijf ik liever stil. Maar goed, nu blog ik er toch over…
Soms slaap ik nachtenlang nauwelijks, omdat ik niet weet hoe ik nog kan liggen. Ik was een fervente buikslaper. Dat gaat nu niet meer; het omdraaien zelf is al een crime.
Soms denk ik: doe mij maar een rollator. En een ferme face slap voor iedereen die zegt: “Joh, zo erg is het allemaal niet, je moet gewoon des te meer genieten van de leuke dingen die je nog wel kunt!”
Ik heb de hele medische mallemolen (neuroloog – orthopeed – endocrinoloog – reumatoloog) al doorlopen en begin nu wéér opnieuw, want zo kan het ook niet langer. En dan zit ik tot overmaat van ramp ook nog volop in de overgang, ergo: ik kom aan als ik zelfs maar naar een appel kijk, ik heb opvliegers en nachtelijke zweet- en huilbuien, osteoporose en brakke gewrichten en vele andere ouderdomskwalen. Ik heb al sinds maart hormoontherapie en het helpt eigenlijk geen zak. Maar: ik zou wél minstens 20 kilo af moeten vallen voor die nieuwe knie… Ja, hóé dan? Met hormoonchaos en nauwelijks kunnen sporten, omdat iedere beweging pijn doet?
Ik ben in twee jaar tijd twintig kilo aangekomen en twintig jaar ouder geworden. Voorgaande samengevat: ik zit in een soort van endlife-crisis. Die midlife-crisis heb ik immers tien jaar geleden al gehad en dit voelt inmiddels toch echt een beetje als het verwoed doorstrompelen in de laatste fase van mijn leven. De aftakelfase. De pijntijd. Ik begin nu te snappen waar bejaarden tegenaan lopen te hikken, namelijk het besef dat het binnenkort wel eens écht voorbij zou kunnen zijn, terwijl je nog zo ontzettend veel wilt doen en beleven. En dat dus niet meer kunt. Ik snap dat nu. En ik baal er zo godsgruwelijk van. Op deze manier is er geen lol meer aan.
En nee, ik wil geen medeleven of medelijden. Of sterkte-wensen. Of advies. Alsjeblieft niet. Ik wil enkel graag dat mensen zich realiseren dat dat eeuwige genieten van het leven, wat iedereen de godganse tijd zou moeten doen, er voor heel veel mensen gewoon niet (meer) in zit. Dat de meesten al blij zijn met een momentje waarop alles enigszins goed is. Meer niet. En voor mij worden die momenten momenteel steeds schaarser, vooral omdat ik mij zo slecht voel over mijzelf en mijn lichamelijke toestand. En daar word ik dan weer emo van. Verdrietig. Moedeloos.
Jaren geleden noemde ene Bert (Brussen) mij een emotioneel incontinente, gestrande bultrug. (Oh, de eer; ik weet het nu nog!) En nu ben ik er zowaar eentje geworden. Ja, precies zo voel ik mij.
Vanochtend zag ik – hoe toevallig – op den Facebook een filmpje langskomen. Een grappige reel (ja, zo heet dat) van een paar oudere (middelbare?) mannen die zich na een flinke regenbui in een diepe plas water langs de weg nat laten sproeien door voorbijrijdende auto’s.
De boodschap in het filmpje:
Always remember
Enjoy life today
Yesterday is gone
And tomorrow may never come.
Hoe waar. Gisteren is niet meer. En morgen komt misschien niet eens. En ja, ik herinner mij elke dag dat ik zo graag óók van het leven wil genieten. Maar het lukt niet. Nog niet. Sorry. Hopelijk binnenkort wel weer. Want ook die hoop sterft altijd nog ’t laatst.
(Het bewuste filmpje op YouTube, zonder de tekstboodschap erin)
Voor de liefhebber daarom hier nog een véél passender filmpje:
(met dank aan Jessica!!)
