Vandaag is het dan eindelijk zover. Het royale mensje gaat onder de zoden. As we speak, so to say.
Tien dagen van verplichte – zowat wereldwijde – staatsrouw lopen op hun einde. Dat mag inderdaad wel gevierd worden.
Ik ben heel eerlijk gezegd nog steeds totally flabbergasted. Hoe is het mogelijk dat zó veel mensen (tigduizend) zó lang (24 uur en meer) in een kilometerslange rij gaan staan om een glimp van een doodskist op te vangen? Wat bezielt die mensen? Ik snap best wel dat men even stil wil staan bij haar dood; ze was tenslotte de Michael Jackson van de wereldse leiderschapselite. Maar – en dat is echt niet respectloos bedoeld – vanwaar deze overdosis rouw? Vanwaar die complete gekte? Om één stuk minder op het koninklijke schaakbord?
Fascinerend vind ik het. Beangstigend zelfs. Volgens ‘de media’ kijken er vandaag maar liefst 4 miljard mensen naar de begrafenis van Her Royal Highness the Queen. Ik geloof er geen zak van. In Pakistan, Oekraïne, China, Rusland – en weet ik veel hoeveel andere landen – hebben ze echt wel andere zorgen.
Zelf kijk ik ook niet; het boeit me geen biet. Dus hoe ze op die 4 miljard komen, geen idee. Mij interesseert veel meer hoe het mogelijk is dat het overlijden van een stokoude koningin zoveel teweeg kan brengen en zoveel mensen ertoe aanzet, zich minstens een etmaal lang te kastijden met wachten-wachten-wachten. In de kou. Op straat. Dan sta ik toch echt liever in de Efteling in de rij voor de Baron.
“Ik dacht dat het belangrijk was om hier naartoe te komen, om zo de koningin een eerbetoon te brengen, nadat ze ons 70 jaar lang ondersteund heeft,” aldus een willekeurig (?) geïnterviewde op de Londense straten. Vergelijkbare uitspraken hoor je van allerhande andere wachtenden. Ook vele buitenlanders scharen zich onder het rouwstoetvolk.
En? Was het nu werkelijk zo belangrijk? En vooral: heeft de Queen dat echt wel gedaan, dat ondersteunen? Ik betwijfel beide ten zeerste. Vooral die ‘ondersteuning’ lijkt me een discutabel dingetje. Uitbuiting, kolonialisatie en slavernij, exploitatie van gelden en bronnen; dat kun je toch nauwelijks ondersteuning van het volk noemen?
Hoe dan ook, ik ben blij dat die hele ellende vandaag achter de rug zal zijn. Kan het Britse volk zich eindelijk weer met belangrijkere zaken bezighouden. Met de afschaffing een overjarig en compleet uit de tijd geraakt koningshuis bijvoorbeeld. Of met de Brexit, de mega-inflatie en de gewone-mensen-armoede. Maar vooral met hun gloednieuwe, ook alweer stokoude peperdure schandaalkoning die nu – zonder enige verkiezing – als nieuw staatshoofd aan tafel schuift. Even generaliserend vergelijken: de jaarlijkse kosten voor een ‘gemiddelde’ president zijn nog niet eens de helft (niet dat ik nu meteen een republikeinenaanhanger ben, maar toch).
Met een beetje geluk concentreert men zich zelfs weer wat meer op wereldse zaken als onzinnige oorlogen en idiote invasies, kerncentrales die op ontploffen staan, mondiale energiecrises, poolkappen en gletsjers die smelten, het uitsterven van ontelbare diersoorten en…
Ach nee, dat is ijdele hoop. ‘Men’ staat klaarblijkelijk toch liever massaal in de rij. Wachten op Godot en een glimp van een kist met een dode monarch. Geen wonder dat de wereld naar de kloten gaat.
Soit. Ik moet naar de wc. Even mijn constiperende verbazing voor eens en altijd uitpoepen en wegspoelen. En doorrrr! Met het reële leven (en sterven). Ook héél belangrijk. Vind ik.
R.I.P. wereld.
