Vandaag 50 jaar geleden, rond een uur of twee na de middag, werd in ’t Hollandse Velp een krijsend wezen de wereld in gekatapulteerd. Dat was ik. De allereerste momenten krijste ik weliswaar nog niet, want ik had mijn eigen navelstreng om mijn nek gepunnikt. De hals dichtgeknepen, de mond gesnoerd. Door eigen innerbuikelijk toedoen. Zelfs als ongeborene was ik al een draaikont. Nog geen minuut op aard en meteen al zo blauw als wat.
‘Blauw’, zo noemt men je hier in Oostenrijk als je straalbezopen bent. Geen wonder dat Oostenrijk nu de ene helft van mijn leven uitmaakt; blauw zijn is mijn lot. Het ene deel van mijn “gewoonde” leven (privé, kinderen) breng ik dus in Oostenrijk door, het andere bevindt zich in Nederland (zakelijk, liefde, familie). Dat is bij tijd en wijle best lastig en ook niet bepaald CO2-neutraal, maar daarover een andere keer meer. Of niet. Immers: wie maalt erom? Ach, ik dwaal af. Maar hier mag ik dat.
Nee, mijn ware gekrijs begon pas luttele seconden later, na wat flinke petsen op de blote billetjes. Soms zijn die nodig om je op gang te krijgen. Vanaf dat moment hield ik niet meer op, al namen de decibellen van mijn uitingen met de jaren wat af. Praten bleek niet mijn ding. Ik was een stille, edoch aanvankelijk zonder die diepe wateren. Ik schreef liever. Als 8-jarige al. Eerst in de vorm van woorden in dagboeken vol zorgen over de wereld (ja, ik was er vroeg bij), later in gedachteboekjes (1.0 blogging).
Ik stapte in de wereld van het bloggen met een heus blogspot-beginnersblog, om redelijk snel over te stappen naar een wordpress schrijfkooi. En ik schreef voort. Als een wilde. Op mijn eigen sites (louterlou.com, klunst.nl, hormonoloulou), op andere blogsites als gast c.q. onder pseudoniem, op magazine sites als HoeVrouwenDenken.nl en sporadisch ook voor de Metro of een of ander nieuwsblad. Ik had, en heb nog steeds, vele persoonlijkheden (en ja, ook diverse geslachten 😉 ) als het om uitgeschreven gedachtegangen gaat.
Ik heb dan ook altijd al een ietwat complexe relatie gehad met mijn eigen verbale bestaan. Soms dacht ik dat ik mijzelf, door alles steeds maar weer op te schrijven, kon veranderen – en daarmee ook de wereld om mij heen. Maar gewenste veranderingen zijn slechts luchtkastelen van onwetenden. Want wat je – met woorden of anderszins – ook tracht te veranderen, de opgetekende mensenwereld is en blijft hetzelfde: lelijk en lomp (deze of gene uitzondering daargelaten). Slordig. Egoïstisch. Liefdeloos. En lui.
Mensen faken ‘feiten’, liegen je complete levens voor en krabbelen enkel nog voor de clicks. Mensen willen je koste wat kost hun waarheden laten geloven. Bij de jouwe fronsen ze slechts een keer en verlaten je dan fluks weer, om vervolgens de voorkeur te geven aan een door AI uitgebraakt, SEO-geoptimaliseerd baggerstuk. Want ach, de plaatjes erbij zijn zo mooi. Incidenteel valt er nog literaire schoonheid te ontdekken, maar vaak blijkt ook die tóch weer vluchtig, te onoprecht en te zeer doorspekt met achterhoofdintenties.
En tóch heb je soms geluk. Dan vind je iemand die jou alsnog weer laat geloven in de letterliefde. Oók in de liefde voor elkaar, maar vooral in de liefde voor de communicatieve kunsten. Een medestrijder in het gevecht om het behoud van weloverwogen woorden. Als je die persoon vindt, laat diens uitingen dan nooit meer achteloos aan je voorbijgaan. Koester diegene, want misschien ben je samen in staat om de online marketingmonsters en de wezenloos zwetsende zombies op afstand houden.
Ik was zo fortuinlijk; ik heb die persoon gevonden. Hij maakte, onder andere, deze site voor mij. Een site waar mijn liefde voor het geschreven woord zal zegevieren, al is het maar voor mijzelf. Oprecht, eerlijk. Clicks en views irrelevant. Marketing niet nodig.
Een schrijfspeelplaats voor de vijftigplusser. De oldskool blogger. Precies wat ik nodig had.
En dit is dus mijn eerste woordelijke weerspiegeling alhier.
The first. Definitely not the last. Never the last.
Bron: eigen foto (LB)
