Laatst stond ik wéér in de verkeerde rij voor de kassa. Ik sta echt altijd in de langzaamste. Er werd gebeld voor een extra kassabezetting. De man voor mij duidde op de kassa naast ons: “Gaat u maar eerst; ik heb veel meer.” Toen ik bedankend uit de rij stapte om met mijn karretje naar de naaste kassa te hobbelen, bleek niet die, maar de kassa aan de andere kant open te gaan. Waar natuurlijk óók meteen alweer 4 mensen stonden. Terug in mijn rij, met nu inmiddels twee mensen méér voor mij. Zucht.
Ik neem ook altijd het foute besluit. En ik ben goddorie ook steeds weer op het foute moment op de foute plek, peinsde ik. Maar een seconde erna besefte ik, dat ik dat helemaal niet kon weten. Misschien had die onbeduidende kassavertraging mij wel behoed voor een fataal ongeluk op straat? Je weet het niet, hè. Achteraf bleek het gewoon een moment, waarop ik nodeloos nadacht over al dan niet verkeerde momenten. Niks meer, niks minder.
Er zijn behoorlijk wat voorbeelden van mensen die door zulke ‘foute momenten’ de botsende trein of het neerstortende vliegtuig nét gemist hebben. Voor hen was het foute moment duidelijk een goed moment. Maar er zijn ook mensen die, doordat ze per ongeluk daadwerkelijk op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren, wél gebeurtenissen hebben moeten doorstaan die hun levens totaal ontwrichtten.
Gelukkig halen velen van degenen, die zo’n wreed of zelfs fataal moment overleven, daaruit onbetaalbare levenslessen. Zij hebben – ondanks enorme tegenslag, verlies van een dierbare of misschien wel invaliditeit – álle kracht moeten verzamelen om tóch weer op te krabbelen en door te gaan. Want niet doorgaan was geen optie. Zij hebben hun leven noodgedwongen opnieuw moeten inrichten en in één verschrikkelijke klap geleerd, wat werkelijk belangrijk is in het leven, en vooral: wat (en wie) slechts bijzaak is. Zij kennen de eindigheid én de prioriteit.
Zulke alles veranderende momenten heb ik tot nu toe niet echt gehad. Maar ik heb nu ook even mijn moment. Vandaag. Want vandaag is de laatste dag van mijn eerste eeuw op aard. Ik heb ’t gehaald, die 50. Dat had ik op mijn vijfentwintigste niet gedacht. Sterker nog: ik dácht helemaal niet aan dat 50-moment. En van prioriteiten wist ik al helemaal niks.
Nu wel. Omdat ook ik mij steeds meer bewust word van mijn eigen eindigheid. Steeds meer met de neus op de feiten gedrukt word. Mijn puberdochter krijgt panische angsttoestanden als ze nadenkt over haar eigen dood (daarover een andere keer misschien meer), maar ik krijg er juist steeds meer rust door. Wat leeftijd – en levenservaring – al niet kan doen.
En vroeger lachte ik om mensen die zeiden dat je ‘in het moment’ moest leven. Nu niet meer. Ik vond Eckhart Tolle een zweverige mindfulness brabbelaar, maar hij heeft gelijk, wanneer hij zegt dat je je ervan bewust moet zijn dat alleen DIT moment telt. Van het nu, want dat is alles wat je hebt. Je weet niet hoe het volgende zal zijn en voorbije momenten zijn slechts dat: verleden tijd. Onveranderbaar. Je hele leven is enkel nu. Gisteren is weg en morgen is er nog niet. Iets met ‘leef niet voor de kans dat je morgen misschien nog in leven bent’.
Is dat nu het middenlevensgevoel? Of ben ik dat al voorbij? Is dit een noodlottig besefmoment, en realiseer ik me dat morgen pas, als ik het alweer lang en breed in een van mijn brein-lades heb opgeborgen? Is dit momentele gewauwel enkel wéér een gevolg van mijn menopauzale hormonencrisis? Whatever. Ik weet wel dat ik me steeds meer terugtrek in MIJN momenten. Dat ik mijn wereld steeds kleiner maak. Meer accepteer, vooral dat wat ik toch niet veranderen kan. Dat ik minder boos ben. Vaker ontroerd door kleine gebeurtenissen of beelden. Zoals dit filmpje over mensen die spontaan met elkaar “Somewhere over the rainbow” zingen in de trein.
Misschien is dat ene toevallige moment, dat ons ogenschijnlijk op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats brengt, zonder dat we het beseffen, wel veel méér dan slechts ‘een fout moment’. Misschien is het wel een eerste stap van een nieuwe, onverwachte reis, een wending die ook weer veel goeds oplevert. Misschien is dat ene moment precies op díé plek in je tijdlijn gevallen, omdat het daar nu eenmaal hoorde.
Omdat we onszelf door zulke momenten pas écht leren kennen.
Omdat dat ene, soms vreselijke moment tóch het eerste kan zijn van vele fantastische, overweldigende nieuwe momenten.
Omdat dat ene moment, ook al is het nog zo verschrikkelijk of wreed, ons pas echt de waarlijk belangrijke zaken in het leven laat zien. En de geheel onbelangrijke ook.
Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat er in elk moment een mogelijkheid tot verandering schuilt. Dat één enkel moment ons onze eigen, vaak nog diep verborgen kracht kan tonen. En misschien kom je door dat ene noodlottige moment later juist wél op het juiste tijdstip op de juiste plaats aan. Iets met karma, in positieve en in negatieve zin. Wacht niet, maar dóé. Het gevolg komt toch wel vanzelf.
En dus ben ik mij – steeds meer – bewust van mijn momenten. Goed of slecht. Lekker of vies. Mooi of lelijk. Een moment is immers ook maar een bonbonsje met karma-vulling uit die doos van Forest Gump.
Peace, woman; morgen is alles weer normaal.
Als ik nu toch eens wist wat normaal is…
Rustig doorgaan, zo luidt het devies.
Want rustig stoppen is nog lang geen optie.
Happy birthday to me.
(Ook verschenen op HoeVrouwenDenken.nl)
