Voetbal op tv is gewoon vreselijk. Alleen de geluiden al. Dat joelende publiek, die blèrende reporters, die trommels, afschuwelijk. En al die divisies, liga's, en tabellen - ik snap er geen hout van. Ik was dus ook niet van plan om het WK te kijken. Het kwam anders.
Door de ritmische reuring is mijn hoofd is ineens leeg. Alles is weg. Eindelijk. Hoe vaak heb ik deze toestand de laatste drie jaar niet gewenst. Er bestaat niks anders meer om mij heen.
Het online leven is niet eenvoudig vandaag de dag. Werkelijk álles wat je ziet en leest, moet je in twijfel trekken. Helemáál op sociale media: mensen blaten en re-blaten maar wat. Nakakelen tot je van pure ellende van je stok valt.
Wat je wél moet leren," vervolg ik onverstoorbaar, "is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid."
Uri Geller waarschuwt Poetin. Zwaar. Erg. Want Uri gaat de Hijo de Puta eens flink bestoken met zijn mind power. En dan kun je niet anders dan bang worden en je in je sub-Moskouse grot terugtrekken.
Ja toch? Niet dan?
Wie maakt de storm in jouw universum? Wie heeft jouw ondergang in de hand? Wanneer bots je tegen jouw fake horizon, beklim je de trap naar de realiteit en stap je door de deur naar een nieuwe existentie? En áls je dat al lukt, dan blijft nog steeds de vraag: hoe echt is die wereld daarachter dan?
Gisteren las ik dit bericht, over "time-in in plaats van time-out bij driftige kinderen". Ik kreeg meteen een allergische reactie. Vooral door zinnen als deze: "Op het moment dat het kind zo hoog in emoties en stress zit gaat deze boodschap waarschijnlijk toch niet landen."
Ik krijg jeukende uitslag van al die zogenaamde life coaches. Hoge tarieven voor warrige, marginaal gedefinieerde, geïnflateerde nonsensdiensten a.k.a. hete lucht. Ga eerst zelf eens 'in je kracht staan'?
Ik heb mijn negativiteit de laatste tijd danig overvoerd. Ik heb de schaduwen in mijn leven vetgemest. Ze zijn te groot gegroeid. Zo groot dat ik inmiddels bij alles wat ik doe, denk: so what? Wat maakt het nog uit of ik dit doe? Wat doe ik er nog toe?
Uren en uren wachten, de hele dag lang. Af en toe worden de oudjes naar een ander gedeelte van de gang of naar een andere afdeling geschoven. Omdat ze in de weg staan of omdat een andere behandeling eerst moet. Dat is hun enige afwisseling in het dagelijkse ziekenhuisprogram.
Ik peper mezelf in met drogredenen om vooral maar niet bang te hoeven zijn. Niet bang zijn voor de wereld. Niet bang zijn voor de dood. Maar juist dat laatste, die doodsdreiging, díé laat je voelen dat je nog leeft. Als je geen angst hebt dat alles binnenkort voorbij zal zijn, weet je het leven zeer waarschijnlijk ook niet op waarde te schatten.
22-02-2022. Oftewel: 22222. Een cijferpalindroom! Van voren naar achteren en van achteren naar voren hetzelfde: 22 februari 2022. Wat een datum! In ieder geval eentje waarop de halve huwbare wereld wil trouwen.
Samen met je dochter in quarantaine, helegaar zo slecht nog niet. Als je niet al te ziek bent, natuurlijk. Eten bestellen, oude films kijken, kletsen, haren kroelen én knuffelen! Mag van mij best nog even duren!
In de Netflix-serie "Inventing Anna" doet Anna Sorokin a.k.a. Anna Delvey in feite precies wat een influencer ook doet: socializen om mensen te manipuleren, zodat ze zoveel mogelijk geld aan hen geven voor, jawel, niets doen. "Fooling your way in," zoals reporter Vivian Kent het kunstje omschrijft.
Waarom niet praten, in plaats van doodzwijgen? Waarom niet een arm, in plaats van 'in arms'? Waarom niet een ondersteunende handreiking, in plaats van een economische wurggreep? Leugens. Onwaarheden. Moedwillige mythes en geveinsde fabels. Alles om elkaar mee te slepen in de eigen waarheden.
