Ik wil dat het NU overgaat, die overgang. Ik ben het spuugzat. Ik vind het de hel. Net als Caroline Tensen. Alleen schrijf ik er geen boek over, want een boek van een non-BN'er over dor hout en afgevallen blaadjes wil toch niemand lezen.
Kan het leven überhaupt iets 'zijn'? eerlijk? oneerlijk? goed? slecht? mooi? rot? saai? intens? Het leven is dat wat ‘t is: een leven. En als het dat niet meer is, is het de dood.
De song "This is me" hakte erin. Dat gevoel dat je nooit goed genoeg bent, dat je enkel geaccepteerd wilt worden zoals je bent. En dan te durven zeggen: zak toch allemaal in de stront; DIT BEN IK, ik ben tof én ik ben het waard om van te houden!
Op dit moment vind ik er echt geen ene zak aan, aan dat leven. Daarom som ik dagelijks luid de dingen op die me nog enige levensvreugde geven. Die me laten accepteren dat alles godvergeten relatief is. Dat je elke dag moet leven als ware het je laatste. Zo verschrikkelijk cliché, maar zo waar.
Plof. Ik zit weer. G&G go. Gos, nog zo'n goeie quote. Ook even opschrijven. G&G stop. Computer open. Ach, eigenlijk kan ik ook gelijk wel even een stukje schrijven. Over mijn zo heerlijk relaxte zaterdagavond. Waarop ik niets zou doen.
Ik hoef geen levenswerk achter te laten. Ik hoef postuum niet herinnerd te worden door mensen die er voor mij nooit toe deden. Laat mij maar gewóón zijn. Of gewoon zíjn. Ik wil weer terug naar de tijd waarin 'gewoon' nog méér was dan slechts een stopwoord in een lap tekst.
Als ik zo naar mijzelf kijk en luister, denk ik automatisch aan mijn auto. Die past perfect bij mij. Mijn wagen is ook een oudje, rijk aan gebrekkigheden. Wij lijken op elkaar. En net als mijn auto ben ik ben toe aan een total make-over. Toe aan 'nieuw'.
Ik heb geen spijt. Ik weiger om in het 'wat als' te blijven hangen. Want al het oude, wat ik kwijt ben geraakt, heeft plaats gecreëerd voor heel veel mooi nieuw. Dat had ik anders nooit gevonden. En dan was ik nu niet wie ik geworden ben.
Door de ritmische reuring is mijn hoofd is ineens leeg. Alles is weg. Eindelijk. Hoe vaak heb ik deze toestand de laatste drie jaar niet gewenst. Er bestaat niks anders meer om mij heen.
Doelloos staan ze op het vinyl. Mijn blote voeten. Ik weet niet in welke richting ik de volgende stap moet zetten. Wilde ik naar de koelkast of de badkamer? Waar kán ik nog heen?
Ik vrees dat mijn lichaam, 40 jaar jonger dan dat van Carmen, al te ver heen is om ooit nog een 'work of art' te worden. Hooguit een abstract edoch mislukt schilderij van cellulitis-bobbels en striae-strepen.
Vandaag is het dan eindelijk zover. royale mensje gaat onder de zoden. As we speak, so to say.
Tien dagen van verplichte - zowat wereldwijde - staatsrouw lopen op hun einde. Thank God. Mogen we ons eindelijk weer legitiem met de meer wereldse zaken bezighouden.
Wie maakt de storm in jouw universum? Wie heeft jouw ondergang in de hand? Wanneer bots je tegen jouw fake horizon, beklim je de trap naar de realiteit en stap je door de deur naar een nieuwe existentie? En áls je dat al lukt, dan blijft nog steeds de vraag: hoe echt is die wereld daarachter dan?
Dochter (16) ging voor het eerst naar een mega partyclub ergens in de middle of nowhere. Het gevolg: een hormonaal gestoorde moeder die geen oog dicht deed en smachtte naar levenstekens.
Ik heb mijn negativiteit de laatste tijd danig overvoerd. Ik heb de schaduwen in mijn leven vetgemest. Ze zijn te groot gegroeid. Zo groot dat ik inmiddels bij alles wat ik doe, denk: so what? Wat maakt het nog uit of ik dit doe? Wat doe ik er nog toe?
Waarom niet praten, in plaats van doodzwijgen? Waarom niet een arm, in plaats van 'in arms'? Waarom niet een ondersteunende handreiking, in plaats van een economische wurggreep? Leugens. Onwaarheden. Moedwillige mythes en geveinsde fabels. Alles om elkaar mee te slepen in de eigen waarheden.
"Zenders zoeken," staat er. Dat klinkt goed. Ik moet een 'vanaf'-frequentie ingeven. Lekker dan. Geen idee. Doe maar gewoon wat, ja? Dat 'wat' duurt zó lang dat ik Kabel-Radio (ik hoef geen radio) en Kabel-DTV (?) maar overspring. Ineens is ie heel snel klaar. "0 zenders gevonden," roept hij. Stom ding.
Ik heb mijn coloscopie inmiddels achter de rug. En het was me wat... Zoveel, dat ik er tóch lekker nog even over wil vertellen. Uit therapeutische overwegingen; hoe anders moet ik dit alles verwerken?
Morgen heb ik een coloscopie. Daar maak ik me niet druk om. Ik maak me wel druk om de voorfase: de darmreiniging. Pure ellende, dat water naar de plee dragen. Een stukje zielenstriptease. En TMI.
Ligt het aan mij, of is iedereen bezig met het verleggen van de persoonlijke prioriteiten? Een shift in hetgeen voor het werkelijke leven nog belangrijk geacht wordt? Niet dat daar wat mis mee is, maar het geeft me een lichtelijk verloren gevoel. Back to base. De periferie verliest aan importantie. En dan merk je ineens tot wiens basis je behoort en bij wie je slechts in de periferie verkeert. Voor wie je belangrijk bent en wie jou eigenlijk kan missen als kiespijn. Dat laatste steeds vaker ook...
