Soms, heel soms, zijn mijn goede momenten zelfs hele dagen. Goede dagen. Dan prijs ik mijzelf rijk. Want hoeveel van zulke goede dagen ga ik nog beleven? Wanneer valt dat zwaard van Damocles nu eindelijk?
Afstuderen in de acceptatiekunde (Spiegellogie)
Kan het leven überhaupt iets 'zijn'? eerlijk? oneerlijk? goed? slecht? mooi? rot? saai? intens? Het leven is dat wat ‘t is: een leven. En als het dat niet meer is, is het de dood.
This is me
De song "This is me" hakte erin. Dat gevoel dat je nooit goed genoeg bent, dat je enkel geaccepteerd wilt worden zoals je bent. En dan te durven zeggen: zak toch allemaal in de stront; DIT BEN IK, ik ben tof én ik ben het waard om van te houden!
Van Ietsje naar Nietzsche
Ik denk dat ik mij maar ga bekeren tot het nihilisme. Wat ik daar zo geweldig vind? Nou, niets. Maar ik heb er ook niets op tegen. Ik ben een grote fan van niets.
Maleficent
Op dit moment vind ik er echt geen ene zak aan, aan dat leven. Daarom som ik dagelijks luid de dingen op die me nog enige levensvreugde geven. Die me laten accepteren dat alles godvergeten relatief is. Dat je elke dag moet leven als ware het je laatste. Zo verschrikkelijk cliché, maar zo waar.
Kritische mannen
Ik doe mijn ding. Een zwaar gelag, soms begeleid van licht gelach. Dat bevestigt mij: het gaat eigenlijk best goed. In ieder geval schijn ik nog enige entertainmentwaarde te hebben.
It’s all over now, Baby Blue
Ik kon het niet bevatten. En nu, een kwart eeuw later, eigenlijk nog steeds niet. Maar ja, Falco zei het aan het begin van zijn carrière zelf al: "Enkel dode artiesten zijn goede artiesten."
De dood is de grenssteen des levens
De dood is de grenssteen des levens, maar niet van de liefde. Ik blijf stilstaan en lees de zin op de grafsteen nogmaals.
Wat een prachtige zin op een lelijke dag als deze. Het miezert. Mijn dochter pakt mijn arm. "Mam, we moeten door..."
Heb je Spijt?
Ik heb geen spijt. Ik weiger om in het 'wat als' te blijven hangen. Want al het oude, wat ik kwijt ben geraakt, heeft plaats gecreëerd voor heel veel mooi nieuw. Dat had ik anders nooit gevonden. En dan was ik nu niet wie ik geworden ben.
Korte metten met klote content
Het online leven is niet eenvoudig vandaag de dag. Werkelijk álles wat je ziet en leest, moet je in twijfel trekken. Helemáál op sociale media: mensen blaten en re-blaten maar wat. Nakakelen tot je van pure ellende van je stok valt.
Gewoon niks
Wat je wél moet leren," vervolg ik onverstoorbaar, "is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid."
Voldoelloos of doelloos voldoen?
Doelloos staan ze op het vinyl. Mijn blote voeten. Ik weet niet in welke richting ik de volgende stap moet zetten. Wilde ik naar de koelkast of de badkamer? Waar kán ik nog heen?
Autotechnologie-testdagen: nog steeds een mannenwereld
Ergens vind ik het enorm teleurstellend dat de autowereld nog altijd zo'n ontzettend 'mannending' is. De paar vrouwen die er zijn, kijken op een afstandje bewonderend naar hun rondscheurende eega of komen dus enkel en alleen voor de elektrische fietsen.
Snor? Baard? Allebei? Niks! (NoMovember)
Binnenkort is het weer Movember. De horror. Ik ben voor gladgeschoren. Geen pornobalkje boven je lippen, geen pleeborstel à la au Timmerfrans, geen liksikje op je kindeukje. Want: lelijk, lelijk, lelijk.
Anyone?
Wanhoop. Machteloosheid. Pijn. Vertwijfeling. Alles vloeit door elkaar in mijn hoofd. En het gevoel dat niemand nog naar iemand luistert, maakt me murw.
Oud wijf!
Ik vrees dat mijn lichaam, 40 jaar jonger dan dat van Carmen, al te ver heen is om ooit nog een 'work of art' te worden. Hooguit een abstract edoch mislukt schilderij van cellulitis-bobbels en striae-strepen.
Ieder zijn eigen Truman Show (Spiegellogie)
Wie maakt de storm in jouw universum? Wie heeft jouw ondergang in de hand? Wanneer bots je tegen jouw fake horizon, beklim je de trap naar de realiteit en stap je door de deur naar een nieuwe existentie? En áls je dat al lukt, dan blijft nog steeds de vraag: hoe echt is die wereld daarachter dan?
Sneeuwvlokjesgeneuzel
Gisteren las ik dit bericht, over "time-in in plaats van time-out bij driftige kinderen". Ik kreeg meteen een allergische reactie. Vooral door zinnen als deze: "Op het moment dat het kind zo hoog in emoties en stress zit gaat deze boodschap waarschijnlijk toch niet landen."
Bang voor de Bom?
Bang voor de bom? Ik niet (meer). Ik kan er toch niets aan veranderen. Die afhankelijkheid van ouwe, seniele zakken aan de wereldtop is k*t, maar verder kun je het best maar gewoon gaan slapen. Morgen weer een dag. Of niet.
Loslaten voor helikoptermoeders
Dochter (16) ging voor het eerst naar een mega partyclub ergens in de middle of nowhere. Het gevolg: een hormonaal gestoorde moeder die geen oog dicht deed en smachtte naar levenstekens.