De dood is de grenssteen des levens, maar niet van de liefde. Ik blijf stilstaan en lees de zin op de grafsteen nogmaals.
Wat een prachtige zin op een lelijke dag als deze. Het miezert. Mijn dochter pakt mijn arm. "Mam, we moeten door..."
Ik heb geen spijt. Ik weiger om in het 'wat als' te blijven hangen. Want al het oude, wat ik kwijt ben geraakt, heeft plaats gecreëerd voor heel veel mooi nieuw. Dat had ik anders nooit gevonden. En dan was ik nu niet wie ik geworden ben.
Het online leven is niet eenvoudig vandaag de dag. Werkelijk álles wat je ziet en leest, moet je in twijfel trekken. Helemáál op sociale media: mensen blaten en re-blaten maar wat. Nakakelen tot je van pure ellende van je stok valt.
Wat je wél moet leren," vervolg ik onverstoorbaar, "is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid."
Doelloos staan ze op het vinyl. Mijn blote voeten. Ik weet niet in welke richting ik de volgende stap moet zetten. Wilde ik naar de koelkast of de badkamer? Waar kán ik nog heen?
Ergens vind ik het enorm teleurstellend dat de autowereld nog altijd zo'n ontzettend 'mannending' is. De paar vrouwen die er zijn, kijken op een afstandje bewonderend naar hun rondscheurende eega of komen dus enkel en alleen voor de elektrische fietsen.
Binnenkort is het weer Movember. De horror. Ik ben voor gladgeschoren. Geen pornobalkje boven je lippen, geen pleeborstel à la au Timmerfrans, geen liksikje op je kindeukje. Want: lelijk, lelijk, lelijk.
Wanhoop. Machteloosheid. Pijn. Vertwijfeling. Alles vloeit door elkaar in mijn hoofd. En het gevoel dat niemand nog naar iemand luistert, maakt me murw.
Ik vrees dat mijn lichaam, 40 jaar jonger dan dat van Carmen, al te ver heen is om ooit nog een 'work of art' te worden. Hooguit een abstract edoch mislukt schilderij van cellulitis-bobbels en striae-strepen.
Gisteren las ik dit bericht, over "time-in in plaats van time-out bij driftige kinderen". Ik kreeg meteen een allergische reactie. Vooral door zinnen als deze: "Op het moment dat het kind zo hoog in emoties en stress zit gaat deze boodschap waarschijnlijk toch niet landen."
Bang voor de bom? Ik niet (meer). Ik kan er toch niets aan veranderen. Die afhankelijkheid van ouwe, seniele zakken aan de wereldtop is k*t, maar verder kun je het best maar gewoon gaan slapen. Morgen weer een dag. Of niet.
Dochter (16) ging voor het eerst naar een mega partyclub ergens in de middle of nowhere. Het gevolg: een hormonaal gestoorde moeder die geen oog dicht deed en smachtte naar levenstekens.
Uiteindelijk is deze oorlog dus ook niets meer dan de volgende splijtzwam. Families vallen alwéér uit elkaar, vrienden vliegen elkaar opnieuw in de haren. Eerst corona, nu de oorlog.
Hoe vaak lees je niet in een opinieartikel: “In het gunstigste geval…” en dan komt het bijbehorende scenario, waarbij een uitermate ongunstige aangelegenheid tóch nog weer goed komt. Maar helaas is dat maar zelden het geval. Logisch ook; je wordt immers doodgegooid met goeroes die prediken dat je positief moet blijven denken, altijd weer optimistisch moet zijn. Maar de kans dat het daadwerkelijk allemaal helemaal goed gaat, is veel kleiner dan dat het toch alsnog een beetje fout...
Samen met je dochter in quarantaine, helegaar zo slecht nog niet. Als je niet al te ziek bent, natuurlijk. Eten bestellen, oude films kijken, kletsen, haren kroelen én knuffelen! Mag van mij best nog even duren!
En wéér zie ik op het trackerkaartje dat Rudolf de godganse dag rond mijn huis kneurt en met verve mijn wijk doorkruist, om vervolgens wéér rond het middaguur te verdwijnen naar zijn louche stek alias afwerkplek, daar bij het spoor. Zou hij daar wonen?
De Nederlandse 'sinterklaastraditie' loopt op zijn eind. Geen grootse intochten, dansend en strooigoed graaiend volk of knusse familiefeesten meer. Het enthousiasme is weg.
Ligt het aan mij, of is iedereen bezig met het verleggen van de persoonlijke prioriteiten? Een shift in hetgeen voor het werkelijke leven nog belangrijk geacht wordt? Niet dat daar wat mis mee is, maar het geeft me een lichtelijk verloren gevoel. Back to base. De periferie verliest aan importantie. En dan merk je ineens tot wiens basis je behoort en bij wie je slechts in de periferie verkeert. Voor wie je belangrijk bent en wie jou eigenlijk kan missen als kiespijn. Dat laatste steeds vaker ook...
Misschien is dat ene toevallige moment, dat ons ogenschijnlijk op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats brengt, zonder dat we het beseffen, wel veel méér dan slechts 'een fout moment'.
