Rustig doorgaan Vijftig – en dan verder. Eitje erbij?

CategorieAcceptatiekunde

This is me

T

De song "This is me" hakte erin. Dat gevoel dat je nooit goed genoeg bent, dat je enkel geaccepteerd wilt worden zoals je bent. En dan te durven zeggen: zak toch allemaal in de stront; DIT BEN IK, ik ben tof én ik ben het waard om van te houden!

Van Ietsje naar Nietzsche

V

Ik denk dat ik mij maar ga bekeren tot het nihilisme. Wat ik daar zo geweldig vind? Nou, niets. Maar ik heb er ook niets op tegen. Ik ben een grote fan van niets.

Maleficent

M

Op dit moment vind ik er echt geen ene zak aan, aan dat leven. Daarom som ik dagelijks luid de dingen op die me nog enige levensvreugde geven. Die me laten accepteren dat alles godvergeten relatief is. Dat je elke dag moet leven als ware het je laatste. Zo verschrikkelijk cliché, maar zo waar.

Kritische mannen

K

Ik doe mijn ding. Een zwaar gelag, soms begeleid van licht gelach. Dat bevestigt mij: het gaat eigenlijk best goed. In ieder geval schijn ik nog enige entertainmentwaarde te hebben.

It’s all over now, Baby Blue

I

Ik kon het niet bevatten. En nu, een kwart eeuw later, eigenlijk nog steeds niet. Maar ja, Falco zei het aan het begin van zijn carrière zelf al: "Enkel dode artiesten zijn goede artiesten."

De dood is de grenssteen des levens

D

De dood is de grenssteen des levens, maar niet van de liefde. Ik blijf stilstaan en lees de zin op de grafsteen nogmaals.
Wat een prachtige zin op een lelijke dag als deze. Het miezert. Mijn dochter pakt mijn arm. "Mam, we moeten door..."

Heb je Spijt?

H

Ik heb geen spijt. Ik weiger om in het 'wat als' te blijven hangen. Want al het oude, wat ik kwijt ben geraakt, heeft plaats gecreëerd voor heel veel mooi nieuw. Dat had ik anders nooit gevonden. En dan was ik nu niet wie ik geworden ben.

Korte metten met klote content

K

Het online leven is niet eenvoudig vandaag de dag. Werkelijk álles wat je ziet en leest, moet je in twijfel trekken. Helemáál op sociale media: mensen blaten en re-blaten maar wat. Nakakelen tot je van pure ellende van je stok valt.

Gewoon niks

G

Wat je wél moet leren," vervolg ik onverstoorbaar, "is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid."

Anyone?

A

Wanhoop. Machteloosheid. Pijn. Vertwijfeling. Alles vloeit door elkaar in mijn hoofd. En het gevoel dat niemand nog naar iemand luistert, maakt me murw.

Oud wijf!

O

Ik vrees dat mijn lichaam, 40 jaar jonger dan dat van Carmen, al te ver heen is om ooit nog een 'work of art' te worden. Hooguit een abstract edoch mislukt schilderij van cellulitis-bobbels en striae-strepen.

Sneeuwvlokjesgeneuzel

S

Gisteren las ik dit bericht, over "time-in in plaats van time-out bij driftige kinderen". Ik kreeg meteen een allergische reactie. Vooral door zinnen als deze: "Op het moment dat het kind zo hoog in emoties en stress zit gaat deze boodschap waarschijnlijk toch niet landen."

Bang voor de Bom?

B

Bang voor de bom? Ik niet (meer). Ik kan er toch niets aan veranderen. Die afhankelijkheid van ouwe, seniele zakken aan de wereldtop is k*t, maar verder kun je het best maar gewoon gaan slapen. Morgen weer een dag. Of niet.

Loslaten voor helikoptermoeders

L

Dochter (16) ging voor het eerst naar een mega partyclub ergens in de middle of nowhere. Het gevolg: een hormonaal gestoorde moeder die geen oog dicht deed en smachtte naar levenstekens.

Ach, het zal allemaal wel goed gaan, toch?

A

Hoe vaak lees je niet in een opinieartikel: “In het gunstigste geval…” en dan komt het bijbehorende scenario, waarbij een uitermate ongunstige aangelegenheid tóch nog weer goed komt. Maar helaas is dat maar zelden het geval. Logisch ook; je wordt immers doodgegooid met goeroes die prediken dat je positief moet blijven denken, altijd weer optimistisch moet zijn. Maar de kans dat het daadwerkelijk allemaal helemaal goed gaat, is veel kleiner dan dat het toch alsnog een beetje fout...

Rustig doorgaan Vijftig – en dan verder. Eitje erbij?

Lou? Wie is dát nu weer…

– Sinds november 2021 in het bezit van vijftig jaren verwarring
– Mentaal 35 met 15+ jaren aan extra levenservaring
– Vaak moe, altijd moeder
– Schnitzelkaiserin, Gräulein, Nachtzuster van Twitter

En daarom heeft Lou hier een mooie eenpersoons community, waar ze haar ei kwijt kan; helemaal belangrijk nu die andere eieren bijna op zijn.

Deze blogsite is een vervolg op louterlou.com, alwaar alle pre-50 blogs opgetekend zijn.
Meer schrijfsels en andersoortige creatieve uitbarstingen op:
HoeVrouwenDenken.nl
Klunst.nl
HormonoLouLou

Wil je weten wat deze gemiddelde, middelbare existentie op aard nog meer uitvreet? Kijk dan even op loubartels.com.

Social gedoe
Facebook: dontwantthisanyway
Twitter: @louterlou
Instagram: @louterlou
En ik zit zelfs (nog) op LinkedIn

 

 

Recente berichten

Categorieën

Wat schreef ik wanneer? Want dat weet ik zelf vaak ook niet meer…