Laatst keken we het weerbericht. Weer een vrouw. Op eindeloos hoge naaldhakken.
“Waarom dragen vrouwen in godsnaam stiletto’s?” vroeg mijn lief. “Lijken me ellendige dingen om te dragen…”
“Misschien omdat het weer anders té saai is? Dan zappen mannen al snel weg, of zo?”
Onderwijl verbaasde ik mij toch een beetje; ik ging tot nu toe altijd ervan uit dat mannen juist gek waren op zulk ‘sexy’ vrouwenschoeisel. Maar zelf vraag ik me dat ook geregeld af: waarom naaldhakken? Waarom van die schoenen waar je geen normale stap op kunt doen en die hooguit praktisch zijn als je iemand een oog wilt uitsteken? Oké, je hebt zo wel altijd een wapen bij de hand voet in lastige (me-too) situaties.
Maar juist in tijden als deze, waarin de objectificatie van de vrouw de kop ingedrukt moet worden, waarin de vrouw vecht tegen seksuele intimidatie (daarover later meer) en het eeuwige neergezet worden als seksobject, zijn naaldhakken toch het toonbeeld van het tegendeel? Ze dienen – voor zover ik weet – enkel om een vrouw optisch sexyer te maken. “Hoger op de poten” waardoor de kont beter uitkomt en strakker lijkt. De vrouw wordt groter gemaakt (wat nou empowerment) en daardoor lijkt ze slanker. Dus ook het slankheidsideaal komt nog even om de hoek piepen. Maar vooral dat hogere achterste kan in bepaalde situaties handig zijn. Voor de man dan.
In mijn 49 jaren die ik op deze aardbol rondbanjer (in mijn eerste jaar liep ik nog niet) heb ik werkelijk nog nooit stiletto’s aangehad. Mijn hoogste hakken ooit waren maximaal 5 centimeter. Die heb ik dan ook praktisch nooit gedragen. Ik kan er gewoon niet op lopen. Zere voeten – vooral bij de bal van de voet – en verrekte enkelbanden vanwege het omknikken zijn ’t me niet waard. Dan maar niet sexy. Waarom jezelf zo pijnigen? Voor wie ook? Voor jezelf? Echt waar?
In het huidige tijdsgewricht zou het allemaal niet meer moeten deren. Sexy zijn doe je voor jezelf? Laat me niet lachen. Niemand die op een coccoon-zondag in haar eentje in pumps en zwartkanten jurkje op de bank gaat zitten Netflixen, omdat het ‘zo goed voelt voor mezelf’. Sexy zijn doe je uitsluitend voor een ander. Voor degenen wier aandacht je wilt trekken. Omdat je gezien wilt worden. Dat is dus ook waarom weervrouwen en presentatrices er toch enigszins appetijtelijk uit moeten zien: mannen vinden dat belangrijk. Vrouwen een stuk minder. En daarom doet het er ook niet toe hoe saai of lelijk een presenterende man is; voor veruit de meeste vrouwen maakt het toch geen zak uit.
En dus draag ik laarzen. Het liefst van die cowboy boots. Stevige leren dingen met een platte zool van maximaal twee centimeters. In de zomer staan die helaas een beetje raar, dus dan heb ik gympies aan. Of – bij hoge uitzondering – van die platte ballerina-dingen. Of gewoon niks: het liefst loop ik op blote voeten. Dat past nu eenmaal het beste bij mijn opvliegers. Dat tijdsgewricht, hè…
Maar goed. Presentatrices en hooggehakte pumps. Het moet blijkbaar, tegenwoordig. Presentatrices – niet alleen de weerdames – moeten per definitie al knap zijn, maar sinds ze van top tot teen in beeld zijn, moeten ze dus ook nog op stelten staan. En vooral géén rokjes meer aan, want dát zou dan weer te seksistisch zijn. Broekpakken en naaldhakken, zo luidt het styling-devies.
Ik vind het raar. Lelijk zelfs, die stiletto’s. Maar ja, zo ben ik. Verder moet iedere vrouw vooral lekker doen waar ze zich goed bij voelt. Het probleem is enkel, dat ik me niet voor kan stellen dat je je op stiletto’s – het westerse equivalent voor afgebonden voetjes – ook maar één moment zo kunt voelen.
