Heel langzaam doemt ie op, die tweede streep op de thuissneltest. Shit. Nee hè. Toch, geheel verwonderlijk is ’t niet, want dochter is al sinds enige dagen positief en was ook een dag of wat ziek. Zoon was net sinds twee weken beter. Je mag hier (in Oostenrijk) als geboosterde weliswaar ‘gewoon’ naar buiten, ook al heeft iemand in je huishouden Corona. Maar natuurlijk mag dat níét als je zelf positief bent. Er zat niks anders op: PCR-testen en binnenblijven. Gelukkig kunnen we de PCR-tests hier ook gewoon thuis doen.
Zoon wilde, ondanks recentelijk genezen, niet in het Coronakot blijven, dus haalde zijn vader hem op. En nu zijn Dochter en ik overgebleven. Hoera, samen Corona! Kucht
Ze bakt meteen een appeltaart. Ik maak thee en we nestelen ons met een deken op de bank.
En wat doen vrouwen verder nog als ze samen in quarantaine zijn? Juist. Vieren en (alles) laten vieren! Níét koken, in ieder geval. En zo komt het dat we ’s avonds met een giga portie sushi (+ tempura + mini-loempia’s + kroepoek) op de bank. Onze smaakpapillen doen het immers nog prima. Netflix begeleidt ons.
Eerst kijken we Back to the Outback, een erg geinige en überschattige animatiefilm. Maar aan het eind van de film hebben we nog een hoop sushi over, dus wat nu?
“Grease!” piept dochter en krijgt prompt een hoestbui.
“Alweer?”
“Ja!”
Oké.
Wij zijn allebei great Grease fans. Zij heeft ‘m al drie keer gezien, ik al minstens een keer of zes, zeven. Maar met elke keer kijken realiseer ik me hoe anders de tijden toen waren. Sjezus, 1978 – toen was ik amper zeven jaar! Long, long, verrry long time ago. Maar eigenlijk is het nog veel verbazingwekkender dat deze film überhaupt nog steeds te zien is op Netflix. Want eerlijk is eerlijk: Grease is ontzettend seksistisch en in feite één grote aaneenschakeling van grensoverschrijdend gedrag.
Zo doet een knul tijdens het dansen alsof hij zijn vrouw in ’t gezicht slaat. En waar je ook kijkt, overal macho mannetjes die de vrouwtjes op denigrerende wijze even zullen laten zien hoe bevrediging op alle fronten gaat. Gewoon doorduwen, in de drive-in, of in het restaurant… “How far did you get?” en ook: “Did she put up a fight?” Jawel, deed ze, maar dat is toch juist fijn, zo’n tegenstribbelende vrouw? De vrouwen zijn sowieso allemaal domme popjes: beauty school dropouts en verwende bitches, voor wie het uiterlijk het enige is wat telt.
De algehele visie van de mannen: girls are only good for one thing. Daaropvolgende opmerking van knul nummer zoveel: “Yeah, but what are you gonna do the rest of the 23 hours and 45 minutes of the day?” Alsof die jochies de daad überhaupt meer dan 10 minuten volhouden. Gendertechnisch fout en discriminerend is de film ook: bij de grote danswedstrijd wordt van te voren luid en duidelijk aangekondigd dat alleen “boy-girl couples” mee mogen doen. Géén gay-koppels dus, alsjeblieft, dankjewel. En sowieso: maar twee ‘erkende’ genders?!? Ach nou ja, toen wisten ‘we’ nog niet beter. Woke bestond nog niet.
Als klapper op de vuurpijl moet Sandy D. voor Danny Z. optisch ook nog eens veranderen in een hot chick (a.k.a. sexy slet) om ein-de-lijk door hem ‘gezien’ en gewaardeerd te worden. Wat ze dan ook maar doet; alles om de haantjes te pleasen, nietwaar?
Anyway, mij maakt allemaal niet uit (is dat erg?); Grease blijft gewoon gaaf. Cult, it is. We hebben, ook bij deze zoveelste keer kijken, weer uit volle borst meegezongengepiept en ritmisch meegehoest, met onze hese, verslijmde corona-keeltjes. Hopelessly devoted to you… Heerlijk. Alle songs ken ik uit mijn hoofd. Nog een paar keer kijken, dan kan ik ook de complete filmtekst meekletsen.
En we praten. Veel. Over alles. En drinken een glaasje wijn, ondanks het ziek zijn. Zij kamt mijn haren, ik kriebel haar rug. In de badkamer poetsen we samen onze tanden en hebben we een hoop lol. Als we bedklaar zijn, staan we op de overloop.
“Trusten, Coronadochter van me!”
“Trusten, Covidmoedertje!”
En exact tegelijk spreiden we onze armen: BIG HUG!!! En een nachtzoen. Want: wij mogen dat. Als je allebei van hetzelfde ziek bent, kun je eindelijk weer uitgebreid coronaknuffelen.
Helemaal zo slecht nog niet, zo’n verplichte quarantaine met je dochter. Mag wat mij betreft best nog wat langer duren; we blijven positief! Morgen bestellen we Thais en kijken we Footloose en Saturday Night Fever.
