“Ik ben zo ontzettend bang dat Poetin binnenkort die atoombom dropt… Ik ben als de dood dat ik dan lig te slapen en dat dan ineens, boem, alles voorbij is…” Mijn buurvrouw beschrijft de reden waarom ze onder een gigantisch slaapgebrek lijdt: ze durft niet meer te slapen, want het zou zo maar kunnen zijn dat ’s nachts de bom valt…
“Ja, en?” antwoord ik enigszins laconiek.
“Hoezo, ‘ja en’? Die kans is toch immens groot op dit moment?”
“Ik denk het niet. Maar ja, wie ben ik…”
Ik denk inderdaad dat de kans dat Poetin op de rode knop drukt, niet bepaald groot is. Aanvankelijk, na die eerste dreigingen, was ik ook wel even wat huiverig en onzeker. Zouden die ouwe, machtsgeile lullo’s daar aan de Ruski-top daadwerkelijk zó gek zijn? De totale escalatie veroorzaken, onder het mom van ‘dan maar allemaal eraan’?
Want gestoord moet je toch echt wel zijn als je erover nadenkt om een kernraket af te schieten. Dan ben je jezelf duidelijk moe. Levensmoe. Ja, zelfs wereld- en vooral mensenmoe. Je hebt er zelf immers geen ene zak aan. Strategische kernwapens zijn er niet om gebruikt te worden. Die zijn voor datgene, wat ze in de naam hebben: strategie. Kracht tegen kracht, macht tegen macht. Heeft de een meer bommen dan de ander, dan moet de ander de boel aanvullen tot het weer gelijk is en de “militaire krachten” weer in balans zijn. Wapenwedlopen tot aan de finish, wat die finish dan ook mag wezen.
Over het realistisch gebruik van tactische kernbommetjes kun je eventueel nog discussiëren; die zijn klein, met slechts een lokale uitwerking. Tactisch, dus. Eventueel inzetbaar, maar net zo kloten, want je eigen troepen zijn dan ook de pijp uit. Ik vermoed dat dat feit an sich een despoot als Poetin niet zoveel uitmaakt, dus het zou kunnen dat hij teruggrijpt op dit soort wapens, maar zelfs die kans is niet zo gigantisch groot. Al is het maar vanwege mogelijk groeiende verontwaardiging onder de eigen bevolking.
Anders is het bijvoorbeeld met chemische wapens. Die zijn veel gevaarlijker (en gruwelijker), hun inzet ook beduidend realistischer. Die kun je namelijk heel doelgericht inzetten, terwijl je tegelijkertijd je eigen troepen preventief beschermt. Dan blijft de vernietiging zo veel mogelijk eenzijdig en dat is natuurlijk top. Daar heb je wat aan in oorlogstijd. Weliswaar heb je daarna een stuk land waar je ook niets meer aan hebt, want volledig naar de filistijnen, verziekt en vervuild, maar het is dus wel een meer waarschijnlijk scenario.
Denk ik. Maar ja, wie ben ik.
Daarnaast: om het maximale effect te behalen uit een nucleaire aanval, moet je de bommen niet op de grond maar in de lucht laten ontploffen: veel grotere fall-out, veel groter effect. Hoog in de lucht betekent: meer mogelijkheden om de aanval ‘af te vangen’. En ook: meer kans dat het eigen land er net zo gedupeerd door raakt.
Maar zo ver komt het naar alle waarschijnlijkheid niet eens. Rusland en de VS hebben beide een enorme voorraad kernwapens. Om van het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk nog maar niet te spreken. In totaal in ieder geval zat nucleaire vernietigingskracht om de wereld ontelbare keren finaal op te blazen. Met een druk op de rode knop is ook de gehele Russische militaire infrastructuur in één klap naar de knoppen. Bij een aanval zal er ook van de meeste Russische steden niets meer overblijven.
Een uurtje na zo’n ‘aanval’ zal niemand ter wereld meer weten wie de slag gewonnen heeft, want dan is er geen mens meer over. En dat is dus ook de reden waarom niemand de afgelopen zes decennia op die knop heeft zitten rammen en waarom geen enkele machtshebber met een paar hersencellen dat ooit zal doen. Ja, de oorlog in Oekraïne is gruwelijk en zorgwekkend, maar hij is het niet waard om daarvoor atoombommen in te zetten. En er is ook (nog) geen reden toe: er zijn nog steeds geen geen NAVO-strijdkrachten bij betrokken en niemand probeert ook maar op enige wijze Russisch grondgebied te bezetten.
Ik denk – maar ja, wie ben ik – dat Poetin en consorten zitten te blaten. Ja, het is en blijft op eieren lopen, want niemand weet hóé gek, seniel, paranoïde en levensmoe zulke machtshebbers nu werkelijk zijn. Poetin en zijn adviseurs mogen dan nog in staat zijn om (enigszins) rationeel te denken; Kim Jong-un is dat zeker niet. Zijn dreigementsspelletjes met zijn nucleaire ballistic missiles zijn vele malen beangstigender en zorgwekkender.
Maar we gaan het zien: 9 mei, is een grote Russische feestdag: de Dag van de Overwinning. Zo’n beetje de Russische versie van bevrijdingsdag, namelijk de dag waarop Rusland de overwinning op nazi-Duitsland viert. Een dag met veel parades en militair vertoon. Een dag waarop alle behaalde resultaten, van toen én nu, eens flink geëtaleerd moeten worden. Maar… nochtans valt er niet veel te etaleren. Het grote gissen over Poetins verdere acties om toch nog maar even snelsnel iets van een ‘overwinning’ te kunnen presenteren, neemt dus gestaag toe.
Hoe dan ook; ik slaap er geen uur minder (meer) door. Ik kan er toch niets aan veranderen.
Als die bom niet valt, heb je je voor niets al die zorgen gemaakt. Als ’t ding wél valt, heb je sowieso niet eens meer de tijd om je nog zorgen te maken. En als ie eenmaal gevallen is, kún je je helemaal geen zorgen meer maken.
“Dus, lieve buurvrouw, kun je maar beter gewoon gaan slapen en doorgaan met optimistisch leven. Doorrennen en niet vooruit komen, onderweg naar het Grote Niets. Het maakt toch niet uit. Doe wat nog kan, zo lang het nog kan. Vind ik dan. Maar ja, wie ben ik.”
