Vier jaar geleden nam ik deel aan een testdag voor ‘de nieuwste autotechnologie’. Inmiddels zijn we alweer een stuk verder, maar het verslagje van toen is nu nog even actueel: it’s a man’s world. Ja, nog steeds.
Een mailtje van de ÖAMTC, de Oostenrijkse automobielclub. Als langjarig lid ben ik hartelijk uitgenodigd om de allernieuwste Assisted Driving ontwikkelingen, off-road technieken en allerhande e-snufjes (ja, ook e-bikes) te komen testen op het club-areaal, twintig kilometer buiten de stad.
Dat laat ik me geen twee keer zeggen!! Als tech- en autogek wil ik zoiets maar al te graag. Helemáál als ik zelf ook mag rijden.
Dravende mannen
In alle vroegte (om kwart voor negen) arriveer ik bij het testcentrum. Het is al een drukte van jewelste. Ik prop mijn 15 jaar oude Mercedes tussen de fonkelnieuwe SUV’s en loop gemoedelijk naar de aanmelding. Links en rechts van me draven gretige mannen in de richting van de ingang. Ze willen zich klaarblijkelijk allemaal als eerste aanmelden.
Gaat uw gang, heren. Ik wacht wel.
Sponsored by…
Ik moet een verklaring ondertekenen dat ik alle door mij veroorzaakte schade aan vehikels en personen zelf betaal, dat ik niet onder invloed van alcohol of drugs sta en dat ik een geldig rijbewijs heb. Dan krijg ik een groen bandje om mijn pols dat aangeeft dat ik ook zelf mag rijden en testen. In hun auto’s, welteverstaan. Tot mijn verdriet blijken dat allemaal Volkswagens te zijn; sponsored by… Juist. Polo’s, Golfjes, Tiguans, T-Roc’s en hier en daar een Arteon. Mèh.
Vrouwen en auto’s: de treurnis
Dan door naar het info-praatje over wat er allemaal te doen is, wat wel en niet mag en waar je wel of niet mag lopen. De zaal zit tjokvol met middelbare (tot oude) mannen die nog nahijgen van het gedraaf. Ik hang tegen een pilaar en spot onderwijl het publiek. Onder alle aanwezigen slechts twee andere vrouwen. Verbazingwekkend. Een van hen steekt na drie minuten haar hand op (rood bandje) en kakelt: “Ik kom alleen maar voor de e-bikes, mag ik alvast gaan?” De tweede houdt de arm van haar echtgenoot stevig vast. Overduidelijk een gevalletje ‘Ach, hij wil dit zó graag en joepie, ik mag mee om te kijken’. De derde vrouw (moi) vraagt zich enkel af waar de transferbus naar de offroad testsectie staat.
Lekker slippen. Not.
De zitting wordt gesloten: we mogen!! De horde middelbare mannen dringt door de uitgang en rent als een stel kleine kinderen naar de verschillende speelstations. Ik begeef mij eerst maar eens naar het slip-parcours, waar je 4-wheel-drive Tiguans mag testen. In slalom een gladde, natte berg op.
Eén wagen heeft enkel voorwielaandrijving, de overige drie zijn voorzien van “All-Wheel Drive”. Het verschil is gigantisch. Met een vierwielaandrijving is er geen zak aan: je scheurt zo de berg op en moet bijna moeite doen om in een slip te raken. Enkel voorwielaandrijving is dan toch een stúk spannender. Jammer dat ik niet met mijn eigen auto (achterwielaandrijving) mag testen; had ik prachtige pirouettes kunnen draaien.
Assisted Parking
Het automatisch inparkeren blijkt iets te zijn dat je niet zelf mag testen. Oh, de teleurstelling. Maar ik snap ’t wel: de VW-inparkeertechniek is nog niet helemaal rijp. Als je het systeem wilt gebruiken, moet je eerst een cursus inparkeertechnologie doen. De auto spot en meet weliswaar de parkeerplaats, maar vervolgens moet je op het juiste knopje drukken, de auto in de juiste versnelling zetten en ook nog eens zelf op juiste wijze gas geven én remmen. Alleen sturen doet ie zelf. Met een beetje geluk.
De systemen van Mercedes zijn duidelijk verder ontwikkeld: daar hoef je enkel een paar keer op ’t hendeltje te drukken, verder niets. Sommige Mercedessen kunnen ’t zelfs helemaal alleen: de bestuurder staat (met mobiele app) naast de auto. K.I.T.T. revisited. Handig in al die supersmalle garages waar je na inparkeren niet meer uit kunt stappen omdat je buren nog slechter parkeren dan jij.
‘Dit gaat fout!’
De nieuwe mogelijkheden tot zelf sturen en vooral de automatische noodstop vind ik al interessanter. Ik stap achterin en de show-bestuurder geeft op een lange baan vol gas, recht op een obstakel (een auto van rubber) af. Een meter of twintig voor de dummy-auto piept de wagen al als een wilde. En op het moment dat ik eigenlijk tóch iets van ‘dit gaat fou-hout!!’ wil gaan gillen, vliegt hij als vanzelf op de noodrem en staat – niet overdreven – tien centimeter voor de dummy auto stil. Zonder gordel was ik vast head first door de voorruit gevlogen.
De rest, het zelf sturen en op de baan blijven op de snelweg (vanaf 60 km/h, niet in de bebouwde kom en enkel bij goede, duidelijke strepen op de weg) is niets nieuws meer. Ken ik al. Been there, done that. Next!
Off-road, graag
Op weg naar het transferbusje (ik wil eindelijk off-road!) zie ik de twee dames nog steeds bij het e-bike station rond drentelen. Ergens vind ik het enorm teleurstellend dat de autowereld nog altijd zo’n ontzettend ‘mannending’ is. De paar vrouwen die er zijn, kijken op een afstandje gepast bewonderend naar hun rondscheurende eega of komen dus enkel en alleen voor de elektrische fietsen. Hoewel ik het nut en het gemak van e-bikes in bepaalde situaties best wel inzie, vind ik dit toch wel dé treurnis.
De autowereld is – hier in Oostenrijk – blijkbaar zelfs zó zeer een ‘mannending’ dat je als vrouw op dergelijke events een hoop bekijks hebt, wanneer jij als vrouw ook graag zélf even wilt testen. Om mij heen dan ook enkel veelzeggende blikken van ‘eens zien wat die vrouw ervan bakt in zo’n hightech auto’. Wel, ik bak graag. En goed. In auto’s dan. Iets met poepies. En ruiken.
Doe mij maar een T-Roc
Bij het off-road gedeelte speer ik naar de T-Roc, een compacte all-terrain SUV en het zusje van de Audi Q2. De enige VW die mij wel kan bekoren. Robuuste lijnen, nog best veel ruimte (ondanks ‘compact’), onkapotbare banden, enorme power; gaaf. Enig minpuntje: hij kan niet zo erg hard. 200 km/h is echt de max. Jammer.
Remmen los
Ik rijd het schots en scheve offroad parcours twee keer: té vet. 40° naar beneden over een rotshelling, zó scheef rijden dat je denkt dat je omkiepert (maar dat gebeurt dus niet), op 3 wielen rijden (eentje hangt in de lucht, vraag niet hoe), etc. Mooi werk.
Het is echter vreselijk onwennig, bijna tegennatuurlijk, om de rem los te laten als je op de 40° helling stil staat. Knopje drukken en hop, de auto doet het allemaal braaf zelf. Machtig mooi!
Juridisch gezien
Er is ook een seminar over de juridische kant van al die automatische en zelfsturende snufjes. Bottom line: maakt niet uit wat die auto kan, je bent als bestuurder – niet meer dan logisch – altijd zelf verantwoordelijk. Het probleem is, dat mensen al veel te veel vertrouwen op al die technologie. Wie kent niet iemand die, na een ‘stadsparkeerongelukje) hoogst verontwaardigd riep dat ie er niks aan kon doen, omdat de piepertjes het niet deden?
Techniek is nog steeds niet feilloos en zeker niet 100% te vertrouwen. Daarom piept de auto ook bij ’t minste of geringste. Als er iets of iemand te dichtbij komt, als er een of ander gevaar gesignaleerd wordt, als een systeem even niet werkt (en dat gebeurt nogal eens), als je in slaap valt (oogpupilvibratiemeting, hè). Alles piept. Continu. Je wordt er stapelmesjogge van.
Daarnaast mógen systemen niet eens geheel automatisch werken; de bestuurder moet altijd alert zijn en altijd in kunnen grijpen (overrulen), aangezien cybercrime zich inmiddels ook al vol overgave op al die nieuwe autotechnologie richt. Je remmen zouden maar gehackt zijn, zonder overrule-mogelijkheid… De bestuurder moet dus de baas blijven. En wakker. Dat ook.
Zelluf doen
Rond een uur of één heb ik het allemaal wel gezien, gehoord, en gedaan. Als ik eindelijk weer in mijn ouwe, vertrouwde, auto-maatje zit, voel ik enkel veel liefde. Geen irritant gepiep, geen dozijn knopjes die van tevoren ingedrukt moeten worden, gewoon sleutel omdraaien en rijden. En het beste van mijn bakkie: ik mag gewoon álles zelluf doen. Behalve dan dat volledig uit de tijd geraakte, onhandige, handmatige schakelen. Dat doet hij. Want schakelen is inderdaad slechts nog iets voor middelbare macho-watjes.
