Het is zondagmiddag, de zon schijnt op de herfst die welig tiert in mijn tuin. Eigenlijk heb ik er geen reden toe, maar ik huil. Terwijl ik de tranen wegveeg – ik wil niet dat mijn kinderen me zo zien – vraag ik me af wat mij ineens zo emotioneel maakt. Op (mijn nieuwe flatscreen) tv loopt een van de vele talentenjachten voor zangers. Een vrouw zingt vol overgave Anyone van Demi Lovato. De tekst van dat lied is zeker mede oorzaak van mijn toestand.
A hundred million stories
And a hundred million songs
I feel stupid when I sing
Nobody’s listening to me
Nobody’s listening…
I talk to shooting stars
But they always get it wrong
I feel stupid when I pray
Why the fuck am I praying anyway
If nobody’s listening?
Het beschrijft het gevoel van machteloosheid dat ik ook zo sterk voel. Bij alles wat er momenteel gebeurt. Zowel in mijn directe omgeving als op onbereikbaar wereldlijk niveau. En nergens kan ik iets aan doen. Niets kan ik veranderen of beïnvloeden. Ik voel me overgeleverd. Die dagelijkse, oneindige onmacht, die maakt me murw. Want de macht om alles in een mum van tijd te veranderen, ligt bij een klein aantal incompetente hoge heren die enkel wensen te escaleren.
Het is de wanhoop in mijn hoofd.
En de starheid van oude, verstokte wereldleiders.
Het is de reuma in mijn ledematen.
En de overmaat aan menselijke stupiditeit.
Het is de kanker in mijn moeders lijf.
En het gezwel gevuld met imperialistische idioten.
Het is de verkalking van de breuken in mijn ruggengraat.
En de totale verharding van de maatschappij.
Het is de onnodige overdaad die de aarde schaadt.
En alles wat we elkaar keer op keer aandoen.
Het is de oorlogszucht van stupide dictators.
En het gevoel dat werkelijk niemand nog naar iemand luistert.
Zorgen op micro- en macroniveau vloeien door elkaar in mijn hoofd. Zo lang tot ze een chaos van broze bubbels, laatste greintjes hoop en zinloze zondvloeden vormen. En dan is er blijkbaar maar één song nodig om mij over de zeik te krijgen.
Ik snak naar verstandige mensen.
Naar rust in mijn hoofd.
Naar minder tranen.
En minder pijn.
