De song "This is me" hakte erin. Dat gevoel dat je nooit goed genoeg bent, dat je enkel geaccepteerd wilt worden zoals je bent. En dan te durven zeggen: zak toch allemaal in de stront; DIT BEN IK, ik ben tof én ik ben het waard om van te houden!
Vorig jaar schreef ik een verdrietige blog op Moederdag. Een blog vol angst en wanhoop. Dit jaar is Moederdag anders. Dit keer is het er eentje vol hoop. Een "stralende" dag, waarop niet geknuffeld mag worden.
Ik denk dat ik mij maar ga bekeren tot het nihilisme. Wat ik daar zo geweldig vind? Nou, niets. Maar ik heb er ook niets op tegen. Ik ben een grote fan van niets.
Op dit moment vind ik er echt geen ene zak aan, aan dat leven. Daarom som ik dagelijks luid de dingen op die me nog enige levensvreugde geven. Die me laten accepteren dat alles godvergeten relatief is. Dat je elke dag moet leven als ware het je laatste. Zo verschrikkelijk cliché, maar zo waar.
Zoals de meesten misschien wel weten, heb ik een LFAT-relatie Living Far Apart Together. En nu hebben de Chinezen daarvoor een revolutionaire gadget ontwikkeld: de MUA a.k.a. The Kissenger. Lang leve long-distance zoenen!
Ik was op een tweetal beurzen. Eentje voor auto's en eentje voor 'kunst & design'. Geen van beiden bleken interessant. Ik ga wel weer gewoon naar de huishoudbeurs. Stukken leuker!
Vroeger was ik een echte nachtvlinder. Ik leefde 's nachts. Een paar jaar later muteerde ik tot een 'gewone nachtbraker'. En nu, op mijn 50e, begin ik rond half elf al onbedaarlijk te gapen. That's life.
De tips om een heus compliment te geven op Wereld Complimentendag smijt ik mooi in een donkere hoek. Ik doe het gewoon lekker massaal. Bij deze dus een groot compliment voor jullie allemaal: (lees daarvoor het stuk tot het einde).
Ik doe mijn ding. Een zwaar gelag, soms begeleid van licht gelach. Dat bevestigt mij: het gaat eigenlijk best goed. In ieder geval schijn ik nog enige entertainmentwaarde te hebben.
Ik kon het niet bevatten. En nu, een kwart eeuw later, eigenlijk nog steeds niet. Maar ja, Falco zei het aan het begin van zijn carrière zelf al: "Enkel dode artiesten zijn goede artiesten."
Plof. Ik zit weer. G&G go. Gos, nog zo'n goeie quote. Ook even opschrijven. G&G stop. Computer open. Ach, eigenlijk kan ik ook gelijk wel even een stukje schrijven. Over mijn zo heerlijk relaxte zaterdagavond. Waarop ik niets zou doen.
De dood is de grenssteen des levens, maar niet van de liefde. Ik blijf stilstaan en lees de zin op de grafsteen nogmaals.
Wat een prachtige zin op een lelijke dag als deze. Het miezert. Mijn dochter pakt mijn arm. "Mam, we moeten door..."
Ik hoef geen levenswerk achter te laten. Ik hoef postuum niet herinnerd te worden door mensen die er voor mij nooit toe deden. Laat mij maar gewóón zijn. Of gewoon zíjn. Ik wil weer terug naar de tijd waarin 'gewoon' nog méér was dan slechts een stopwoord in een lap tekst.
Als ik zo naar mijzelf kijk en luister, denk ik automatisch aan mijn auto. Die past perfect bij mij. Mijn wagen is ook een oudje, rijk aan gebrekkigheden. Wij lijken op elkaar. En net als mijn auto ben ik ben toe aan een total make-over. Toe aan 'nieuw'.
Voetbal op tv is gewoon vreselijk. Alleen de geluiden al. Dat joelende publiek, die blèrende reporters, die trommels, afschuwelijk. En al die divisies, liga's, en tabellen - ik snap er geen hout van. Ik was dus ook niet van plan om het WK te kijken. Het kwam anders.
Ik heb geen spijt. Ik weiger om in het 'wat als' te blijven hangen. Want al het oude, wat ik kwijt ben geraakt, heeft plaats gecreëerd voor heel veel mooi nieuw. Dat had ik anders nooit gevonden. En dan was ik nu niet wie ik geworden ben.
Door de ritmische reuring is mijn hoofd is ineens leeg. Alles is weg. Eindelijk. Hoe vaak heb ik deze toestand de laatste drie jaar niet gewenst. Er bestaat niks anders meer om mij heen.
Het online leven is niet eenvoudig vandaag de dag. Werkelijk álles wat je ziet en leest, moet je in twijfel trekken. Helemáál op sociale media: mensen blaten en re-blaten maar wat. Nakakelen tot je van pure ellende van je stok valt.
Wat je wél moet leren," vervolg ik onverstoorbaar, "is accepteren dat sommige situaties niet te veranderen zijn. Je moet je erbij neerleggen dat niet alles altijd gaat zoals jij wilt. Dat is namelijk óók volwassen worden. Want nu heb je je compleet uit de baan laten werpen door een kleinigheid."
Doelloos staan ze op het vinyl. Mijn blote voeten. Ik weet niet in welke richting ik de volgende stap moet zetten. Wilde ik naar de koelkast of de badkamer? Waar kán ik nog heen?
