Ik krijg jeukende uitslag van al die zogenaamde life coaches. Hoge tarieven voor warrige, marginaal gedefinieerde, geïnflateerde nonsensdiensten a.k.a. hete lucht. Ga eerst zelf eens 'in je kracht staan'?
Dochter (16) ging voor het eerst naar een mega partyclub ergens in de middle of nowhere. Het gevolg: een hormonaal gestoorde moeder die geen oog dicht deed en smachtte naar levenstekens.
Uiteindelijk is deze oorlog dus ook niets meer dan de volgende splijtzwam. Families vallen alwéér uit elkaar, vrienden vliegen elkaar opnieuw in de haren. Eerst corona, nu de oorlog.
Hoe vaak lees je niet in een opinieartikel: “In het gunstigste geval…” en dan komt het bijbehorende scenario, waarbij een uitermate ongunstige aangelegenheid tóch nog weer goed komt. Maar helaas is dat maar zelden het geval. Logisch ook; je wordt immers doodgegooid met goeroes die prediken dat je positief moet blijven denken, altijd weer optimistisch moet zijn. Maar de kans dat het daadwerkelijk allemaal helemaal goed gaat, is veel kleiner dan dat het toch alsnog een beetje fout...
Ik heb mijn negativiteit de laatste tijd danig overvoerd. Ik heb de schaduwen in mijn leven vetgemest. Ze zijn te groot gegroeid. Zo groot dat ik inmiddels bij alles wat ik doe, denk: so what? Wat maakt het nog uit of ik dit doe? Wat doe ik er nog toe?
Uren en uren wachten, de hele dag lang. Af en toe worden de oudjes naar een ander gedeelte van de gang of naar een andere afdeling geschoven. Omdat ze in de weg staan of omdat een andere behandeling eerst moet. Dat is hun enige afwisseling in het dagelijkse ziekenhuisprogram.
Gisteravond keek ik, tegen beter weten in, toch weer het nieuws. Had ik 't maar niet gedaan. De nieuwslezer waarschuwde vooraf uitdrukkelijk dat de navolgende beelden schokkend zouden zijn. Toch bleef ik kijken. En nu kan ik weer niet slapen...
"From Ukraine to here?" vraag ik nogmaals uitdrukkelijk, wetende dat Oekraïense mannen van zijn leeftijd het land niet eens uit mogen. Die moeten vechten. Tegelijkertijd graaf ik al rond in mijn geweten: waarom ik dit wil weten? Maakt het wat uit waar hij vandaan komt?
Ik peper mezelf in met drogredenen om vooral maar niet bang te hoeven zijn. Niet bang zijn voor de wereld. Niet bang zijn voor de dood. Maar juist dat laatste, die doodsdreiging, díé laat je voelen dat je nog leeft. Als je geen angst hebt dat alles binnenkort voorbij zal zijn, weet je het leven zeer waarschijnlijk ook niet op waarde te schatten.
Narcistische mannen met (veel) macht zorgen voor seksisme, misogynie, homofobie, uitbuiting, onderdrukking en algehele vijandigheid. Daarom pleit ik op deze Internationale Vrouwendag gewoon maar eens voor een internationaal verbod op mannen aan de top.
De geschiedenis keer op keer verdraaien, zodat deze in jouw verhaal past, in het narratief dat je navolgende acties rechtvaardigt, dat is nu precies het hele euvel van de wereld. En dan niet alleen in de niet-westerse.
22-02-2022. Oftewel: 22222. Een cijferpalindroom! Van voren naar achteren en van achteren naar voren hetzelfde: 22 februari 2022. Wat een datum! In ieder geval eentje waarop de halve huwbare wereld wil trouwen.
Samen met je dochter in quarantaine, helegaar zo slecht nog niet. Als je niet al te ziek bent, natuurlijk. Eten bestellen, oude films kijken, kletsen, haren kroelen én knuffelen! Mag van mij best nog even duren!
In de Netflix-serie "Inventing Anna" doet Anna Sorokin a.k.a. Anna Delvey in feite precies wat een influencer ook doet: socializen om mensen te manipuleren, zodat ze zoveel mogelijk geld aan hen geven voor, jawel, niets doen. "Fooling your way in," zoals reporter Vivian Kent het kunstje omschrijft.
Waarom niet praten, in plaats van doodzwijgen? Waarom niet een arm, in plaats van 'in arms'? Waarom niet een ondersteunende handreiking, in plaats van een economische wurggreep? Leugens. Onwaarheden. Moedwillige mythes en geveinsde fabels. Alles om elkaar mee te slepen in de eigen waarheden.
Sinds presentatrices - niet alleen weervrouwen - vaak van top tot teen in beeld zijn, moeten ze dus ook op stelten staan. En vooral géén rokjes meer aan, want dát zou dan weer te seksistisch zijn. Broekpakken en naaldhakken, zo luidt het styling-devies.
Hersenen om half 7 's ochtends aanzwengelen na twee weken vakantie, het lukt me niet. Maar het is weer een gewone maandag, dus het moet. Die Mamas & Papas snapten er destijds niks van. Die waren volgens mij helemaal geen ouders. Anders hadden ze wel "Monday, Monday, NO good to me" gezongen.
En wéér zie ik op het trackerkaartje dat Rudolf de godganse dag rond mijn huis kneurt en met verve mijn wijk doorkruist, om vervolgens wéér rond het middaguur te verdwijnen naar zijn louche stek alias afwerkplek, daar bij het spoor. Zou hij daar wonen?
"Zenders zoeken," staat er. Dat klinkt goed. Ik moet een 'vanaf'-frequentie ingeven. Lekker dan. Geen idee. Doe maar gewoon wat, ja? Dat 'wat' duurt zó lang dat ik Kabel-Radio (ik hoef geen radio) en Kabel-DTV (?) maar overspring. Ineens is ie heel snel klaar. "0 zenders gevonden," roept hij. Stom ding.
De Nederlandse 'sinterklaastraditie' loopt op zijn eind. Geen grootse intochten, dansend en strooigoed graaiend volk of knusse familiefeesten meer. Het enthousiasme is weg.
